Rozdział 7

- Halo?

- No cześć Mariusz. Stary mam do ciebie mega prośbę

- Mów o co chodzi?

- Zawiózłbyś mnie w jedno miejsce?

- No pewnie

- Nie prosiłbym cię o pomoc, ale sam nie jestem w stanie prowadzić samochodu

- Żaden problem powiedz tylko gdzie i kiedy?

- Za godzinę do parku Sosnowskiego

- Ok

* Antonia

Poszłam na spotkanie z nim, ale nie wiedziałam jak zareaguje kiedy go zobaczę. Nie wiedziałam co mu powiem? W końcu nie widzieliśmy się od dwóch tygodni

* Monika

- Ty wiesz prawda?- zapytałam Michała

- O czym?

- Na pewno wiesz

- Kochanie o co ci chodzi?- dopytywał wiernie dotrzymując danej pewnie Bartkowi obietnicy

- O tym, że Bartek jest chory

- Wiedziałaś?- zapytał

- Tak powiedział mi jak wybieraliśmy pierścionek dla Tośki

- Długo miałaś zamiar milczeć?

- Obiecałam tak samo jak ty. On naprawdę ją kocha, a ten zakład? Wszystko przez śmierć Luizy. Wiesz jak bardzo ją kochał i jak bardzo pogubił się po tym wypadku.

- A co jeśli on faktycznie umrze? Tośka się po tym nie pozbiera

- Nie umrze. Musimy tylko przekonać go, żeby się leczył, że ma dla kogo żyć

* Bartek

- Ok?- zapytał Wlazły

- Ok- odpowiedziałem

- Może pójdę z tobą?

- Nie, nie chce żeby Tośka się czegoś domyśliła

- Pogadaj z nią tylko szczerze, czekam tutaj

- Nie musisz

- Przywiozłem cię to i do domu cię odwiozę

- Dobra to idę

- Powodzenia

Policzyłem do dziesięciu i ruszyłem w jej stronę

- Cześć kochanie- powiedziałem

- Cześć

- Jak się czujesz? Jak maleństwo?

- Dobrze. Poprosiłam cię o to spotkanie bo musimy pogadać

- Wiem, że cholernie cię zraniłem i wszystko zniszczyłem, ale proszę daj mi ostatnią szansę

- Nie potrafię ci zaufać. Nawet nie wiem czy to co mówisz teraz jest prawdziwe

- Na nikim w życiu mi tak nie zależało. Chciałbym resztę życia spędzić z tobą, zobaczyć nasze dziecko

- O to możesz być spokojny nie będę ci broniła kontaktów z maleństwem

- Chciałbym doczekać tego momentu

- Bartek dobrze się czujesz?

- Ta, a dlaczego pytasz?

- Bo jakoś dziwnie mówisz

- Wydaje ci się- powiedziałem

Już chciałem jej wszystko powiedzieć, ale te słowa nie umiały przejść mi przez gardło, nie chciałem jej litości i współczucia.

- Pamiętaj, że ja zawsze będę cię kochał. Niezależnie od tego gdzie będę i co się wydarzy

* Antonina

Pamiętam, że coś zaniepokoiło mnie w rozmowie z nim. To nie był ten sam Bartek co zawsze. Gadał dosyć dziwnie i nie za bardzo wiedziałam o co mu chodzi.

- Rozmawiałam dzisiaj z Bartkiem, ale to była dziwna rozmowa

- Czyli?- zapytała Monika

- Mówił różne głupoty, że zawsze będzie blisko, że chciałby zobaczyć dziecko

- I co jeszcze?- dopytywała

- Monia ty cos wiesz?

- Ja? Nie

- Monia mów prawdę o co chodzi?

- Jesteś już spakowana?

- Nie zmieniaj tematu

- Cholera mówiłam żeby sam ci powiedział

- Co?

-Tośka Bartek

- No co?- zapytałam, a naszą rozmowę przerwał mój telefon

- Przepraszam, ale musze odebrać

- Tośka poczekaj

- Sory Monia

Pewna tego, że nie mam już wspólnej przyszłości z Bartkiem dokończyłam pakowanie. Po tym jak ambasada przyznała mi wizę kompletnie zapomniałam o rozmowie z Moniką i mogłam bez żadnych problemów lecieć z Michałem do Ankary. Pożegnałam się z tatą i byłam gotowa do drogi, ale gdzieś tam w głębi serca nie wiedziałam czy dobrze robię. Bartek nie dawał mi spokoju, a ja nie umiałam wymazać z pamięci tego co zrobił.

* Bartek

- Jesteś gotowy?- zapytał Mariusz

- Tak i dziękuję wam za wszystko

- Jesteśmy kumplami, a to dużo znaczy

- A co jeśli już nigdy nie wrócę do grania?

- Co ty pleciesz? Wrócisz do nas prędzej niż myślisz

Może oni mają rację. Fajnie mieć takich kumpli. Wlazły zaparkował auto po klubem gdzie wszyscy już czekali

- Gotowy?- zapytał trener

- Tak- odpowiedziałem

- No to chodźmy

 Za chwilę miałem ogłosić światu, że twardy i zawsze stanowczy Bartek Kurek umiera. Wszedłem do sali, usiadłem przy stoliku przed kamerami i w jednej chwili chciałem stamtąd uciec, cofnąć wszystko i nikomu nic nie mówić. Było jednak za późno na wątpliwości, no ale nie z takimi rzeczami sobie radziłem

- Możemy zaczynać- powiedział prezes Piechocki

a dziennikarze od razu przystąpili do pytań

- Dlaczego tu jesteśmy? W jakim celu ta konferencja?

- Chciałem oficjalnie poinformować, że zawieszam sportową karierę

- Dlaczego? Jaki jest tego powód?- padały kolejno pytania

- Lekarze zdiagnozowali u mnie guza mózgu. Jest łagodny, ale bardzo rudny do usunięcia

- Co mówią lekarze?- dopytywali

- Dziękuję to wszystko- powiedziałem wychodząc

- Dziękujemy Państwu za przybycie- dodał Piechocki

- Chodźcie na piwo- powiedziałem do chłopaków

* Antonina

- Jestem spakowana

- Siostra jesteś pewna, że nie zmienisz zdania?

- Jestem- odpowiedziałam

- A rozmawiałaś z Bartkiem?

- Co wy wszyscy macie z tym Bartkiem?- Wykrzyczałam

- Cicho- powiedziała Monia zgłaśniając telewizor    

Na ekranie pojawił się siatkarz, a redaktorka mówiła:

  Siatkarz reprezentacji Polski i PGE Skry Bełchatów poinformował na zwołanej dzisiaj konferencji prasowej, że zawiesza sportową karierę z powodu ciężkiej choroby- guza mózgu

Byłam w szoku, nie wierzyłam w to co właśnie usłyszałam. Mój Bartek? Jakiego guza?

- Siostra dobrze się czujesz?- zapytał Michał

- To nie może być prawda

- Przykro nam

- Wiedzieliście?

- Cały czas próbowaliśmy cie powiedzieć

- Było powiedzieć wprost

- Nie mogliśmy

- To dlatego tak dziwnie ze mną rozmawiał. Boże on się ze mną pożegnał. Co dokładnie mu jest, gdzie ma tego guza?

- W głowie- powiedziała Monia

- Ale nic mu nie będzie prawda?

- Tośka Bartek nie chce poddać się operacji i prawda jest taka, że tylko ty możesz go do tego przekonać

- A jeśli mi się nie uda?

ale Michał z Monią milczeli

- Co jeśli mi się nie uda?

- Bartek ma przed sobą jakieś pół roku życia

Byłam jak w amoku, nic do mnie nie docierało. Chciałam się z nim zobaczyć, ale co ja mu powiem?

* Bartek

Godzina 18:00 Michał odlatuje do Ankary, a ja tracę Tośkę bezpowrotnie i na zawsze. Boże błagam zrobię co zechcesz, ale proszę daj mi trochę więcej czasu

- Halo?

- No cześć jak się czujesz?

-  Dobrze

- Słuchaj musimy się spotkać i pogadać, ale tak szczerze- powiedział Kubiak

- A ty nie powinieneś być w samolocie do Turcji?- zdziwiłem się 

- Przełożyłem wyjazd

- Dlaczego?

- Bo nie mogę od tak wyjechać, bo siostra i kumpel mnie potrzebują. Bartek to nie tak, że wybaczę ci to co zrobiłeś Tosce i jak bardzo ją skrzywdziłeś, ale jesteśmy braćmi, a braci się nie traci.

- Dziękuję ci za wszystko, ale marnujesz na mnie tylko czas

- Nie pierdol takich głupot

- Wiem co mówię. Przecież ja już jestem trupem

- Nie mam zamiaru tego słuchać, to co spotkamy się?

- Jestem umówiony z chłopakami w klubie za pół godziny to może przyjdziesz?

- Dobra będę

Dopiłem kawę do końca, włożyłem buty i poszedłem do Energii po samochodem nie byłem już w stanie sie poruszać. Stwarzałem zagrożenie nie tylko dla siebie, ale i dla innych

- Siemano- powiedziałem wchodząc do sali

- Cześć jak tam?

- Jakoś leci

- Chłopie musisz poddać się tej operacji, drużyna cię potrzebuje

- To bez sensu

- Nic nie jest bez sensu

- Nie możesz się tak po prostu podłożyć temu cholerstwu- stwierdził Wrona

- Wasze wsparcie dużo dla mnie znaczy ale...............

- Bartek nie ma żadnego, ale- powiedział głos, który znalem doskonale

- Piter co ty tu robisz?

- Doszły mnie słuchy, że ktoś musi porządnie ustawić cię do pionu

- Cieszę się, że przyjechałeś- powiedziałem przytulając Nowakowskiego

-Nie jestem sam

- Cześć Bartek- powiedziała Ola

- Już przyjechaliście na mój pogrzeb

- Przestań gadać takie głupoty

- Chodźcie na piwo

- My nie możemy, mamy jutro mecz. Mamy nadzieję, że będziesz, wy też- powiedział Mariusz wskazując na Nowakowskich

- Jasne- odpowiedzieli

- To do jutra- odpowiedziałem wychodząc z Piotrkiem, Olą i Kubiakiem, - To co może pójdziemy do mnie?

- A co u Tośki?- zapytała Ola

- Nie jesteśmy już razem

- Jak to?

- To długa historia, a ja byłem cholernym dupkiem i teraz mam za to karę

- Mamy dużo czasu

- Ja go nie mam, a to, że spotkałem Tośkę to jakiś cholerny zbieg okoliczności

- Dlaczego tak myślisz?

 - Bo Tośka brała udział w wypadku w, którym zginęła Luiza, ale nie mówmy o mnie. Co u was?

- Dobrze urządzamy nowe mieszkanie i jakoś leci

Na Piotrka i Olę zawsze mogłem liczyć byliśmy dla siebie jak rodzina. Nagle znowu zakręciło mi się w głowie, a następne co pamiętam to to, że obudziłem się w szpitalu

* Antonina

- Cholera jasna dlaczego to wszystko musi być takie trudne?

- Kochasz go?- zapytała Monia

- No przecież wiesz

- No to daj mu szansę

- Ale przecież on nawet mi nie powiedział, że jest chory, co mam udawać, że o niczym nie wiem?

- Bartek to dobry człowiek. Może zrobił wielkie głupstwo z tym zakładem, ale gdyby nie on to pewnie byście się nie spotkali, a wiem, że pierwszy raz od śmierci Luizy zakochał się tak bardzo

- Boje się tego, że nie dam rady mu już zaufać

- Jak nie spróbujesz to się nie przekonasz powiedziała mi kiedyś wasza mama

Monia miała sporo racji w tym co mówiła, ale mi nie było tak łatwo. Z jednej strony dalej bolało mnie to, że potraktował mnie jak rzecz, z drugiej bałam się, że mogę go stracić na zawsze. Usiadłam na naszej ławeczce w parku

- Hej

- Hej Facu co ty tu robisz?

- Wracam z treningu i tak cię dojrzałem, czemu siedzisz tu sama?

- Myślę

- A można wiedzieć o czym?

- O tym dlaczego Bartek nie powiedział mi, że jest chory

- Wszyscy go do tego namawialiśmy, ale on uparł się, że nie chce twojej litości

- Jakiej litości? Przecież ja go kocham

- Chciałabym mu pomóc, ale nie odzywa się, nie odbiera telefonów. Może już mu nie zależy

- To nie tak. Bartek podłamał się chorobą i waszym rozstaniem. Wmówił sobie, ze to kara za to co ci zrobił i nie robi nic innego tylko chodzi i powtarza, że przed śmiercią chciałby zobaczyć dziecko

Słowa Conte rozdarły moje i tak już zranione serce na pół. Siedziałam tam i słuchałam jak Facu opowiada, że mój ukochany żegna się z życiem i wtedy zrozumiałam, że kocham go pomimo wszystko i nie mogę go stracić. Wzięłam telefon i wykręciłam numer do niego. Czekałam, aż odbierze, ale zamiast niego usłyszałam głos Oli

- Ola, a gdzie Bartek?

- Nie może w tej chwili rozmawiać

- Co z nim?

- Jest w szpitalu

*******************************

Kochani mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :*

/mała