Rozdział 1

- Kochanie wychodzę- zawołałam do Marcina

- Pa skarbie- odpowiedział

Zabrałam laptopa, wsiadłam do auta i ruszyłam na Podpromie. W radiu leciała moja ulubiona piosenka, kiedy przerwał mi telefon

- Halo?

- Hej Daga Adam Bielecki z tej strony

- No hej Adaś co jest?

- Zbieramy ekipę na Anapurne. Piszecie się z Marcinem?

- Ja na pewno, a Marcina zapytam

Adama poznałam 10 lat temu na ślubie mojej kuzynki. Tak jakoś zgadaliśmy się na temat gór, a on powiedział, że gdybym chciała kiedyś spróbować to mam zadzwonić. No i ten dzień w końcu nadszedł, a Adam miał rację raz spróbowałam i się zakochałam. Zaparkowałam przed halą, wzięłam swoje manele i weszłam do środka

- Hej Daga- zawołał Krzysiek

- Hej- odpowiedziałam

- Co ty taka nerwowa?- zapytał Fabian

- Jakiś idiota zajął moje miejsce parkingowe

- UUUU nie chciałbym być w jego skórze

- Mam dla was zadanie bojowe- powiedziałam

- Niech zgadnę zdjęcia?- zapytali chórem

- Dokładnie

- Nie masz litości

- Przykro mi- powiedziałam wchodząc do swojego gabinetu

Ta praca była dla mnie spełnieniem marzeń. Sama nie mogłam grać dlatego tak bardzo ją kochałam. Z siatkówką miałam do czynienia od dziecka bo mój tata najpierw był siatkarzem złotej kadry śp. Huberta Wagnera, potem trenerem w różnych klubach, a teraz komentuje mecze w Polsacie Sport. Zawsze mi powtarzał, że tylko ode mnie zależy to co w życiu osiągnę. Kiedy dowiedział się, że planujemy z Marcinem i Adamem wyprawę na Makalu mało nie dostał zawału. Cały czas panikował, że to niebezpieczne, że cos może mi się stać. W pewnym sensie to go rozumiałam bo kiedy zachorował czułam dokładnie to samo, ale powinien mnie zrozumieć bo góry to moja pasja i sens życia jak dla niego siatkówka. Sezon jeszcze się nie zaczął, a ja już miałam pełne ręce roboty no, ale o kibiców trzeba dbać. Właśnie wrzucałam na naszą stronę info o konkursie w którym można wygrać bilety na inaugurację sezonu kiedy ktoś zapukał do drzwi

- Proszę- powiedziałam

- Witaj córeczko

- Tato co ty tu robisz?

- Myślałam, że się ucieszysz na mój widok

- Cieszę się bardzo, ale przecież nie przyszedłeś specjalnie do mnie

- No nie- odpowiedział

- To co cię tu sprowadza

- Bartek podpisywał kontrakt, a przy okazji postanowiłem spotkać się z moją ukochaną córeczką

- Przy okazji?

- Oj kochanie wiesz przecież, że jesteś dla mnie najważniejsza

- Wiem tatku- odpowiedziałam, - Muszę ci coś powiedzieć

- Co?

- Chce żebyś wiedział, że niedługo wybieramy się z Marcinem na kolejną wyprawę

- Nie zgadzam się- powiedział

- Tato ja jestem już dorosła i mówię ci to tylko po to żebyś oswoił się z ta informacją

- Dagmara jesteś młoda, masz narzeczonego i całe życie przed sobą. Jak możesz tak bardzo ryzykować, a co ze mną? Pomyślałaś co zrobię jak coś ci się stanie?

- Ty nigdy tego nie zrozumiesz , dla ciebie liczy się tylko siatkówka, a prawda jest taka, że ja wolałbym zginąć w górach niż żyć bez sensu

- Masz racje nigdy tego nie zrozumiem- powiedział wychodząc

Nasze rozmowy zawsze kończyły się tak samo kiedy schodziliśmy na temat gór. Tata nie rozumiał jak Marcin może mi na to pozwolić i jeszcze brać w tym udział

- Tato poczekaj- wołałam

ale kiedy go dogoniłam on wsiadł do samochodu i odjechał bez słowa. Byłam zła sama na siebie bo niepotrzebnie mu o tym mówiłam. Wracałam do środka kiedy na parkingu zobaczyłam właściciela auta, które zajmowało moje miejsce

- Nie umiesz czytać?- zapytałam

zmieszany chłopak nic nie odpowiedział

- To ja ci przeczytam, Parking dla pracowników, interesanci parkują z drugiej strony

- Ale ja tu pracuję- powiedział

- To dlaczego stoisz na moim numerze skoro masz swój?

- Jeszcze nie mam, dopiero dzisiaj podpisałem kontrakt. Będę u was grał, Bartek Kurek miło mi

- Dagmara Bosek mnie również, a na drugi raz parkuj na swoim miejscu

- Bosek?

- A co w tym dziwnego?

- Nic tylko mój menager się tak nazywa

- Bo to mój ojciec- odpowiedziałam

i wróciłam do swojej pracy. Miałam do zaktualizowania stronę internetową i zdjęcia do podpisu dla chłopaków. Lepiej żeby tego dnia nikt nie wchodził mi w drogę. Byłam tak nerwowa, że nie panowałam nad sobą. Dzwoniłam do ojca, ale on nie odbierał telefonów, zawsze tak robił gdy nie podobały mu się moje decyzje.

- Dagmara co o tym myślisz?- zapytała Tamara

- Co to?

- Projekty naszych strojów dla libero?

- Dla mnie te dwa, ale zapytaj prezesa

- A mogłabyś ty?

- No chyba się go nie boisz?

- Nie, ale z tobą lepiej się dogaduje

- No dobra daj to sierotko

- Dzięki- powiedziała

Tamara była specyficznym człowiekiem, cicha i nieśmiała bała się ludzi, którzy jak Marek Panek mieli duże poczucie humoru

- Prezesie można?- zapytałam

- Jasne Dagmara wchodź

- Masz chwilę?

- Mów

- Mam tu projekty strojów dla libero, mógłby prezes zerknąć

- No jasne

Rozłożyłam więc kartki na jego biurku. Wskazałam te, które według mnie są najlepsze i czekałam na jego opinię

- Masz racje te są najlepsze- powiedział po chwili zadumy

- Dziękuję i już nie przeszkadzam, wracam do siebie

- Dagmara- zawołał kiedy wychodziłam

- Tak?

- Gratulacje jesteś na okładce dziennika

-Co?

- Piszą o tobie i tym chłopaku no jak mu tam na imię, ten co się wspina z tobą

- Adam Bielecki- podpowiedziałam mu

- No właśnie. Piszą, że uratowaliście tam człowieka

- To nic takiego chłopak złamał nogę, a my schodząc ze szczytu zabraliśmy go ze sobą

- Nic takiego? Dagmara gdyby nie wy to on by tam umarł

- Góry są piękne choć czasami cholernie niesprawiedliwe, a mimo to tak bardzo je kocham

Kiedy tak rozmawialiśmy o górach i nie tylko, ktoś zapukał do gabinetu prezesa

- Poroszę- powiedział

a mnie sparaliżowało na samo brzmienie tego głosu. Nie mogłam uwierzyć, że to może być on. Głos wciąż miał tak samo męski, a ja wciąż dostawałam ciarek na samo jego dźwięk

- Przepraszam za spóźnienie, ale auto mi nawaliło

- Nic się nie stało, dobrze że Pan już jest

Chciałam zniknąć niezauważona z tego gabinetu. Nie miałam najmniejszej ochoty na spotkanie i rozmowy a nim

- Poznajcie się to Dagmara Bosek szefowa naszego marketingu, a to nasz nowy zawodnik Zbigniew Bartman

- Cześć Dagmara- odezwał się Bartman

- To wy się znacie?- zapytał prezes

- Tak- odpowiedziałam

- To jeszcze lepiej- stwierdził

- Przepraszam, ale ja musze już iść mam jeszcze dużo pracy 

- Dobrze

- Czyli te?- zapytałam

- Tak- odpowiedział

**************************************************

Kochani zapraszam was na pierwszy rozdzial opowiadania, będzie to historia miłości, a właściwie to skomplikowanej relacji Dagmary i Marcina w, której ostro namiesza Zbyszek Bartman 

Mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :*

/mała