Rozdział 12

Była Wigilia 24 grudnia 2014 roku. Rodzice kręcili się po kuchni. Monika i Michał zajmowali się dziećmi, teściu ubierał choinkę, a ja myślałem. Boże skoro czynisz cuda, skoro wigilia to noc cudów to uczyń cud i pomóż Tosce wrócić do mnie.

- Bartek

- Tak mamo?

- Synku dobrze się czujesz?

- Tak

- No to siadamy do stołu

- Cicha noc, święta noc- zaczęła śpiewać mama

- Ja odbiorę- powiedziałem, - Słucham

- Dobry wieczór z tej strony doktor Sosnowski czy rozmawiam z Panem Bartoszem Kurkiem?

- Tak to ja, słucham?

- Chciałem poinformować, że wybudziliśmy Pana żonę ze śpiączki   

- Może Pan powtórzyć?

- Właśnie wybudziliśmy Pana żonę

- Dziękuję, już jadę- powiedziałem

- Bartek co jest?- zapytał teściu

- Toska

- Co z nią?

- Obudziła się

- Cuda jednak się zdarzają- powiedziała mama

W końcu mogłem spojrzeć w jej piękne oczy, usłyszeć jej anielski głos, po prostu przytulić się do niej i poczuć jej bliskość

- Jak ona się czuje?- zapytał Michał

- Jest jeszcze słaba, ale wygląda na to, że przeszczep się przyjął

- Dziękuję, mogę do niej wejść?

- Tak, ale tylko na chwilę

Nacisnąłem klamkę i wszedłem do sali

- Hej kochanie- powiedziałem

- Bartek

- Nie mów nic musisz odpoczywać

- Chłopcy co z nimi?

- Spokojnie kochanie chłopcy są w domu z mamą

- Twoją mamą?

- Tak dużo się zmieniło przez ten czas

- Jacy są?

- Chcesz ich zobaczyć?

- Tak- odpowiedziała

- Pokaże ci zdjęcia

Wyciągnąłem telefon i podałem Tośce

- Kacper i Szymon- powiedziałem przesuwając zdjęcia

- Śliczni

- Jak ty kochanie- powiedziałem, a po moich policzkach popłynęły łzy

- Czemu płaczesz?

- Bo dałaś mi cudownych synów, a ja potępiałem twoją decyzję

- Pewnie też bym tak zrobiła na twoim miejscu

* Antonina

Bliźniaki były takie śliczne. Chciałam już je wziąć na ręce, przytulić i poczuć się jak prawdziwa mama

- Przyniesiesz je tutaj?

- Niestety nie wpuszczą mnie tutaj z chłopcami

* Bartek

- Nawet nie wiesz jak bardzo za tobą tęskniłem

- Ja za tobą też- powiedziała patrząc na obrączkę, - Jesteś sam?

- Nie Michał jest ze mną

- Zawołaj go

- No cześć siostra

- Misiek przytyłeś- powiedziała

- Fajnie, że jesteś

* Antonina

- Widziałeś chłopców?

- Tak są śliczni, a Bartek świetnie się nimi zajmuje

- Jaki dzisiaj dzień?

- Noc wigilijna

- Tyle czasu na mnie czekałeś?

- Z nim cię poznałem przemierzyłem świat wzdłuż i w szerz, ale to ciebie kocham, ciebie i naszych synków

- To ja zostawię was samych- powiedział Misiek

- Moje serce do kogo należało?

- Nie wiem i prawdopodobnie nigdy się tego nie dowiemy

- Ale ja bym chciała wiedzieć

- Wiem kochanie jednak oni nie mogą udzielić nam takiej informacji

- Panie Bartku proszę iść już do domu

- Jeszcze chwilę Pani Gosiu

- Dobrze ma Pan jeszcze 5 minut

- Ładna ta Pani Gosia

- Głupol z ciebie

- A co u taty?

- Znosił to chyba najgorzej z nas wszystkich, ale już jest ok. Michał namówił go żeby przyszedł do nas na wigilię, a bliźniaki są jego oczkiem w głowie.

- Idź już do nich

 - Wyrzucasz mnie?

- Nie kochanie, ale nie chce żeby chłopcy byli sami

- Do dobra, ale pamiętaj, że cię kocham

* Bartek

Pierwszy raz od wielu dni mogłem odetchnąć z ulgą, spokojnie położyć się spać i bez niepokoju wstać rano

- Jak ona się czuje?- zapytał teść

- Jest jeszcze słaba, ale pytała o was

- Można ją odwiedzić?

- Tak prosiła żeby tata do niej wpadł

- Moja dziewczynka kochana

- Tato dobrze się czujesz?- zapytał Michał

- Tak tylko za dużo tego wszystkiego

- Proszę niech się tata wody napije- powiedziałem

 * Tośka 

- Kim była osoba, która dała mi serce?

- Nie mogę udzielić Pani tej informacji

- Pani Gosiu dużo Pani zawdzięczam

- To moja praca

- Z tego co mówił mąż to zrobiła Pani dla mnie o wiele więcej tylko dlaczego?

- Bo wiem co znaczy stracić ukochaną osobę

- Mąż?

- Narzeczony. Zginął dwa dni przed ślubem

- Wypadek?

- Można tak powiedzieć. Maurycy był policjantem, zginął na służbie

- Przykro mi

- Dziękuję

- Przepraszam, że tak dopytuję, ale mąż chyba ma rację, że jestem ciekawska

- Mąż bardzo Panią kocha

* Bartek

- Jedziesz do Tośki?- zapytała mama

- Tak

- Mam zostać z chłopcami?

- Nie zabieram ich ze sobą

- Jesteś pewien, że to dobry pomysł?

- Tak mamo lekarz się zgodził

- Dobrze ubiorę ich

- Zrobię to sam

- Mogę pójść z wami?

- Mamo Toska jest jeszcze słaba

- Ale ja chcę ją przeprosić

- Zdążysz to zrobić mamo

Z chłopcami w nosidełkach wszedłem do szpitala. Wszystkie pielęgniarki na okrążyły i podziwiały moje skarby

- Wie?- zapytałem Pani Gosi

- Chyba nie. Jak u niej byłam to spała

- Dziękuję

* Antonina

Boże dziękuję, że mnie ocaliłeś. Dziękuję, że będę mogła zobaczyć Kacpra i Szymona. Patrzeć jak rosną, mówią, a tobie Luiza obiecuję, że zrobię wszystko żeby Bartek był szczęśliwy. Zawsze będę go kochała, wspierała i mobilizowała. Nie musisz się o nic martwić, on zawsze będzie o tobie pamiętał i wiem, że gdzieś w głębi serca nadal jesteś dla niego ważna.

- Kiedy mogę stąd wyjść?

- Nie tak szybko

- Panie doktorze proszę 

- To, że przeżyła Pani ciążę to cud to, że znalazło się serce to drugi cud. Trzeci cud się nie zdarzy, a jeśli teraz Panią wypiszemy to na pewno źle się to skończy

- Rozumiem

- Bardzo się cieszę- powiedział, -Ma Pani gości

- Kogo?- zapytałam

a do sali wszedł Bartek z bliźniakami

- Cześć kochanie- powiedział dając mi na ręce jednego z chłopców

Kiedy go przytuliłam, kiedy zobaczyłam te małe oczka świat od razu stał sie piękniejszy. Czułam, że mogę góry przenosić, że mam nad wszystkim władze i kontrolę

- Cześć synku- powiedziałam

- Kacperku to twoja mamusia- dodał Bartek

- Mój aniołek, jakiś ty śliczny. Muszę jeszcze nauczyć się was rozróżniać 

- Szybko to opanujesz. Najważniejsze, że jesteśmy razem jak prawdziwa rodzina

- Pani Antonino muszę zabrać Panią na badania

- Czy coś nie tak?- dopytywał Bartek

- To tylko badania kontrolne

* Bartek

Tośka zadziwiająco szybko dochodziła do siebie

- Cześć  tato gdzie mama?

- Nie wiem synku wyszła gdzieś 15 minut temu

- Nie wiesz gdzie?

- Nie

- Martwię się o nią bo dziwnie się zachowuje

- Ta cała sytuacja ją przytłacza. Mama ma wyrzuty sumienia i bardzo chciałaby to naprawić. Wiesz synku wydaje mi się, że ona nie mogła pogodzić się ze śmiercią Luizy. Nie umiała wyobrazić sobie innej kobiety u twojego boku

- Mi też bardzo jej brakuje, ale czasu nie cofniemy. Luizy nie ma, a życie toczy się dalej

- Wiem synku, ale wiesz jak bardzo mama kochała Luizę i myślę, że poszła właśnie do niej

- Zostaniesz z chłopcami?- zapytałem

- A ty?

- Chyba muszę szczerze porozmawiać z mamą

- Dobrze synku

Mama zawsze uważała Luizę za świętość, a ja byłem szczęśliwy, ze tak bardzo się lubiły. Mama traktowała ja jak córkę i nigdy nie dała powiedzieć na nią złego słowa. Jak tak sobie o tym myślę to może tata ma rację, może bolało ją to, że układam sobie życie na nowo.

- Hej mamo- powiedziałem siadając obok niej

- Co ty tu robisz?

- To samo co ty

- Synku przepraszam cię za wszystko

- Mamo chcę żebyś wiedziała, że Luiza zawsze będzie ważną częścią mojego życia i to, że związałem sie z Tośką nie znaczy, że o niej zapomnę. Przeżyłem z nią najlepsze lata swojej młodości i mam to głęboko w sercu

- Wiem synku ja po prostu nie mogłam patrzeć na to jaki jesteś szczęśliwy z nią, kiedy o Lusi wcale już nie mówiłeś

- To dlatego tak bardzo nie lubiłaś Tośki?

- Nie to, ze nie lubiłam bo to naprawdę miła i sympatyczna osoba, ale nie mogłam pogodzić się z tym, że układasz sobie życie na nowo

- Wolałabyś żebym do końca życia był sam?

- Luiza chciałaby żebyś był szczęśliwy- usłyszałem nagle kogoś głos

Obróciłem się i zobaczyłem przed sobą mamę Luizy, moją byłą teściową

- Ja też się cieszę, że tak dobrze sobie radzisz- powiedziała

- Witaj mamo- odpwoedziałem przytulając się do niej

- Czemu tak rzadko nas odwiedzasz?- zapytała

- Miałem dużo problemów ostatnio

- Wiem twoja mama opowiadała, że masz zonę i synów

- Ja po prostu

- Bartku nie musisz mi się tłumaczyć. 7 lat żałoby to kawał czasu i masz prawo na nowo ułożyć sobie życie. Mam nadzieję tylko, że ta dziewczyna jest tego warta

- Jest mamo- odpowiedziałem

- Odwiedźcie nas kiedyś, chciałabym ją poznać

- Dobrze

Wróciliśmy z mamą do domu. Chyba była nam potrzebna taka rozmowa.

                                                KONIEC

*******************************

Kochani łapcie następny i ostatni już rozdział opowiadania o Bartku i Tośce  :)

Mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :*

Życzę Wam, Kochani,
aby te święta wielkanocne
wniosły do Waszych serc
wiosenną radość i świeżość,
pogodę ducha, spokój, ciepło, nadzieję, jeszcze więcej wiary i miłości do siatkówki :* :* :*

/mała