Rozdział 6

Zjadłam śniadanie i musiałam zadzwonić do ojca. Już słyszałam tą jego gadkę, a nie mówiłem, albo lepiej będzie jak osobiście z nim pogadam. No więc wsiadłam w samochód i ruszyłam do jednostki, a potem do swojego mieszkania.

- Cześć chłopaki tata u siebie?

- Hej Marcela, jak zawsze- odpowiedział Wiktor

- Cześć tato, mogę?

- Jasne wchodź

- Mam do ciebie sprawę

- No siadaj i mów

- Tato bo ja............

- No mów

- Rezygnuję z misji- walnęłam prosto z mostu

- Co?

- Nie mogę jechać

- W co ty się ze mną do cholery bawisz?

- W nic po prostu nie mogę jechać

- To powiedz to chłopakom, powiedz im, że zostawiasz ich na polu walki, bo masz takie widzimisie

- Nie krzycz na mnie. Dobrze wiesz jak ważny jest dla mnie ten zespół i służba z  nimi, ale nie mogę jechać

- To po co się zgłaszałaś? Gdzie ja teraz znajdę zastępstwo?

- A nie pomyślałeś, że to wszystko robię dla ciebie, żebyś mnie zauważył. Zobaczył, że masz jeszcze jedno dziecko, które żyje i potrzebuje twojego wsparcia. Cały czas myślisz o nim i o tym wypadku, a prawda jest taka, że jego nie ma i już nigdy nie będzie

- To nie tak córeczko

- A jak? Kiedy ci powiedziałam, że idę do wojska bo chcę oddać bratu hołd, powiedziałeś, że to nie dla mnie

- Bo sie o ciebie martwię

- A mama? O nią się nie martwisz?

- Nic nas już nie łączy

- A ja?

- Marcelina ty jesteś już dorosła

- Ale potrzebuję oboje rodziców, a nie ciągłych wspomnień i szukania winnego. Mi też bardzo go brakuje i cholernie za nim tęsknię, ale wiem, ze czasu nie da sie cofnąć, a nawet gdyby się dało to oni i tak wsiedliby w ten samochód.

- Nie wiesz co by było

- Jutro spotykam się z mamą- powiedziałam

- Co? Od kiedy utrzymujesz z nią kontakt?

- Nie ważne, proszę tylko że byś wykreślił mnie z tej listy

- Jak chcesz tylko pamiętaj, że jeśli teraz wyjdziesz to możesz więcej nie wracać

 - Nie możesz mi tego zrobić

- Mogę, tutaj ja żądzę, a ty mi podlegasz

- Tato

- Zastanów się czy warto dla jakiegoś faceta zmieniać swoje życie

- Ja go kocham

- Norberta też kochałaś

- To nie fer, ale co ty możesz o tym wiedzieć, przecież ty  nie wiesz co znaczy kochać kogoś poza sobą- powiedziałam wychodząc

- Marcelina co jest?- zapytał Wiktor

- Mój ojciec kompletnie zwariował- powiedziałam

-wiesz jaki on jest

- No wiem, ale czasami mam go dosyć. Dobra musze lecieć, nara

Zajechałam do siebie i wzięłam najlepszą sukienkę jaka miałam w szafie, wzięłam też parę ważniejszych rzeczy i wróciłam do Nico

- A prezent dla Facu?- napisałam do niego

ale nie spodziewałam się odpowiedzi. Poszłam więc do pobliskiego sklepiku i kupiłam wino dla solenizanta. Nie znałam ich dobrze, ale szłam tam po to, żeby to zmienić. Nico miał zaraz kończyć trening wiec poszłam pod Energię i tam na niego czekałam

- Halo?

- Cześć Marcela tu Marek- usłyszałam

- Cześć co u ciebie? Nie odzywasz się, nie dzwonisz

- Musiałem to sobie wszystko przemyśleć, tęsknię za nią

- Ja też, a gdzie jesteś?

- Jutro wracam do Bełchatowa i chciałbym się z tobą spotkać

- Chętnie- powiedziałam, - Tylko, że czas mam do 16 bo potem wyjeżdżamy z Nicolasem do mojej mamy

- Ok będę przed 16, mam cos dla ciebie

- Co?

- Nie wiem, to jakaś paczka, znalazłem z rzeczach Kasi

- Ciekawe co to? Cieszę się, że zadzwoniłeś

- To widzimy się jutro?- zapytał

- Tak do zobaczenia

Zajęta rozmową z Markiem nawet nie zauważyłam kiedy chłopcy skończyli trening. Po jego głosie słychać było, że już czuje się lepiej

- Hej kochanie, a co ty tu robisz?- zdziwił się Nico

- Niespodzianka, Marek dzwonił- powiedziałam

- Co u niego?

- Chyba lepiej, chce się ze mną spotkać

- To dobrze, ale po twojej minie wiedzę, że coś jest nie tak

- Pokłóciłam się z ojcem

- O co?

- Powiedziałam mu, że rezygnuję z wyjazdu na misję

- Co zrobiłaś?

- Zostaję z tobą- powiedziałam

- Jesteś tego pewna?

- Tak- odpowiedziałam

- Nico widzimy się wieczorem- zawołał Facundo

- Jasne

- Kochanie, ale pamiętasz, że jutro jedziemy do mamy

- Tak kochanie

Wróciliśmy do domu, zjedliśmy kolacje. Ja poszłam wziąć prysznic, a Nico sprzątał ze stołu

- Kupiłam wino dla Facundo- powiedziałam

- Ja też

- No to dostanie dwa

- Widzisz kochanie jak się rozumiemy

Cały czas myślałam o ojcu i o naszej kłótni, od tamtego czasu nie umieliśmy rozmawiać ze sobą normalnie, nie byliśmy rodziną, a przy każdej możliwej okazji skakaliśmy sobie do gardeł. Zmieniło się wszystko. 

 ****************************************

Zapraszam was na kolejny rozdział i mam wielką prośbę ;)

ma ktoś z was może piosenkę która leci zawsze na memoriale Huberta Wagnera

,, to memoriał dla człowiek, który nigdy się nie poddał''?

/mała