Rozdział 4

- I co wybrałeś?

- Igrzyska Śmierci

- Zabawne

- Co?

- To, że tamtego dnia siedziałam w parku i czytałam książkę o tym tytule

- No widzisz, pasujemy do siebie

- No oczywiście

- Opowiesz mi coś  o twojej pracy?

- A co chcesz wiedzieć?

- Na czym to polega, skąd wiesz, że pojedziesz , czy możesz zrezygnować? Czemu w ogóle wstąpiłaś do wojska?

- Do wojska wstąpiłam 5 lat temu dokładnie w 5 rocznicę śmierci brata

- Dlaczego?

- Bo ojciec mi zawsze powtarzał, że jestem słaba, że powinnam brać przykład z brata, że wojsko nie jest dla mnie, a ja chciałam mu pokazać, że się myli.

- Jak tam jest?

- Wojna wywraca życie niewinnych ludzi do góry nogami. Wola życia, walka o przetrwanie i lepsze jutro stają się ważniejsze niż wszystko i wszyscy. Liczy się tylko jeden cel- dotrwać do jutra, a my jadąc tam pomagamy im realizować ten cel. Obozy dla uchodźców, szpitale polowe. W takiej wojnie dzienni zostaje rannych około 100 osób z czego 50 umiera z powodu obrażeń. Słyszałeś określenie Dżihad?

- Nie, a co to?

- Islamskie ugrupowanie religijne, a jego członkowie wierzą w to, że są Bogami

- To znaczy?

- Zabijają mężczyzn, gwałcą kobiety i dzieci, podpalają mieszkalne wioski. To nie ludzie tylko bezwzględne zwierzęta

- I ty możesz na to wszystko spokojnie patrzeć?- zapytał

- Nie mogę, nie da się. W takiej chwili masz ochotę wyciągnąć broń i wystrzelać ich wszystkich, ale zaraz uświadamiasz sobie, że jeśli to zrobisz będziesz dokładnie taki sam jak oni

- A musisz tam jechać, ryzykować życie?

- A dlaczego nie? Nic mnie tu nie trzyma

- Nic, a ja to też nic?

- Nico jesteś świetnym przyjacielem, ale ja........

- No właśnie ja nie chcę być tylko twoim przyjacielem

- Nico co ty mówisz?

- Proszę cię zostań, nie jedź. Zależy mi na tobie i nie zniosę strachu o twoje życie

Jego słowa wprowadziły mnie w osłupienie. Nie byłam w stanie sensownie mu odpowiedzieć. Przecież o tym marzyłam, zawsze chciałam to od niego usłyszeć

- Nie mogę tak po prosty zrezygnować. Co powiem dowódcy?

- Coś wymyślisz

- Nie Nico? Zdajesz sobie sprawę z tego o co mnie prosisz? Wiesz ile pracowałam na szacunek i zaufanie ojca? Ja nie proszę cię żebyś zostawił siatkówkę

- Ale to nie to samo

- Każesz mi zostawić coś co sprawia, że żyję

- Bo cię kocham i martwię się- powiedział wychodząc

- Nico pogadajmy spokojnie- wołałam

* Nicolas

Na co ja w ogóle liczyłem? Przecież tak dziewczyna jak ona  nigdy nic do mnie nie poczuje. Dostałem kosza więc pozostało mi się tylko napić

- Halo Facu olała mnie- powiedziałem

- Gdzie ty jesteś?

- Marcelina mnie olała, kocha tylko to swoje wojsko

- Nico powiedz gdzie jesteś?

- Nie wiem, chyba w parku

- W jakim parku?

- Chłopie czy ty coś piłeś?

- Absolutnie nic

- Dobra zaraz cię znajdę

Po jakimś czasie zobaczyłem przed sobą Facu i Mariusza

- Stary co ty wyprawiasz?- zapytał Szampon

- Dała mi kosza

- Ale to nie znaczy, że musisz pić

- Muszę

- No to jutro będziesz miał mega kaca

- To dobrze

- Chodź idziemy

- Nie chce

- Chodź, chodź

Nie miałem siły się opierać i poszedłem z nimi. Dalej nic nie pamiętam, nie wiem jak trafiłem do domu i co robiłem

* Marcelina

Sprzątałam stół po kolacji i myślałam o słowach Uriarte ,, Bo cię kocham''. Czy on naprawdę mnie kocha czy tylko tak powiedział? Czy będę z nim szczęśliwa jeśli nie pojadę na misję, a czy jeśli pojadę to będę miała do kogo i czego wracać? Że też on musiał pojawić się w moim życiu akurat teraz? Po co zachciało mi się bawić w dobrą samarytankę? Gdybym go nie poznała dalej bym skrycie o nim marzyła, ale nie miała takich dylematów. Budzik zadzwonił o 7 rano. Pospiesznie sięgnęłam po telefon aby go wyłączyć i przewracają się na drugi bok dałam sobie jeszcze chwilę drzemki. Sąsiad z góry nie miał litości, juz rozpoczynał swój codzienny koncert i nie myślał o innych. Zwlekłam się z łóżka, poszłam do kuchni i zrobiłam sobie kawę. Na lodówce wisiał bilet na dzisiejszy mecz, ale teraz miałam wątpliwości czy na niego iść. A może powinnam ograniczyć swoje kontakty z Nicolasem? Po przemyśleniu za i przeciw zdecydowałam, że jednak tam pójdę, ale nie będę mu się narzucać. Wzięłam kubek z kawą i usiadłam przy stole kończąc tłumacząc, które zaczęłam wczoraj. Przerwał mi dzwonek do drzwi

- Pani Marcelina Kowalska?- zapytał mężczyzna

- Tak

- To dla Pani?

- Dla mnie, od kogo?

- Ja nie wiem, przykro mi, ale jest bilecik więc może Pani sprawdzić

- Dziękuję bardzo

Kwiaty były piękne, fioletowe irysy, takie lubiłam najbardziej

- Przepraszam za wczoraj, mam nadzieję, że będziesz chciała się jeszcze ze mną zobaczyć

                                                - Nico

pisało na bileciku

- Nie gniewam się, do zobaczenia- napisałam sms-a i zasiadłam do dalszego tłumaczenia. Termin oddania pracy zbliżał się wielkimi krokami, a ja byłam dopiero w połowie no, ale meczu nie mogłam sobie odpuścić, a zwłaszcza po takich przeprosinach. Wzięłam kurtkę i poszłam do Energii, zajęłam swoje miejsce i obserwowałam jak chłopcy się rozgrzewają.

* Nicolas

- Nico zobacz- powiedział mi Karol

- Co?

- No tam zobacz

- Marcelina

- Idź do niej- odezwał się Ferd

Byłem zaskoczony jej widokiem. Nie spodziewałam się tego, że tu będzie, zrobiła mi wielką niespodziankę

- Hej pięknie wyglądasz- powiedziałem

- Cześć dzięki, możemy porozmawiać po meczu?- zapytała

- No jasne- odpowiedziałem

i wróciłem do rozgrzewki. Myśl, że tu jest i patrzy na mnie dawał mi pozytywnego kopa. Czułem, że jestem w stanie sam wygrać ten mecz i nic nie mogło mnie wtedy powstrzymać. Przynajmniej tak mi się wydawało

- Pogodziliście się?- zapytał Michał

- Chyba

- Chyba? Zobacz jak ona na ciebie patrzy- Winiar drążył temat

- No dobra dogadaliśmy się

- Zaczynamy- zawołał trener

* Marcelina

Oglądałam ten mecz, ale myślami byłam w moim rodzinnym mieście przy mojej mamie. W sumie to nie wiem dlaczego bo od 5 lat jej nie widziałam, ale tamtego dnia myślałam o niej od samego rana. Coś mówiło mi, że muszę się z nią spotkać, porozmawiać, że to ten właściwy czas. Skra grała fenomenalnie, a Nico swoją kiwką zakończył mecz i ponownie zgarną statuetkę MVP. Byłam z niego dumna, a on od razu po zakończeniu meczu podbiegł do mnie

- Gratulacje- powiedziałam całując go

- Dzięki, przebiorę się i możemy iść

- Ok czekam, a i tradycyjne to dla ciebie- powiedział dając mi statuetkę

Nico poszedł się przebrać, a ja czekałam na niego, czułam się trochę nieswojo

- Cześć- powiedział Karol

- Hej- odpowiedziałam

- Jemu naprawdę na tobie zależy

- Mi na nim też- odpowiedziałam

- Marcela- zawołał Nico

- Idę

- Powodzenia- powiedział Karol

- Dzięki Pa

To co powiedział Karol dodało mi odwagi do rozmowy z Nico. Do tego, żeby opowiedzieć mu o sobie

- To gdzie jedziemy?- zapytał

- Najlepiej do domu, bo chcę poważnie porozmawiać

- Groźnie brzmi

- Albo najlepiej zatrzymaj się tutaj- powiedziałam

- Tutaj?

- Tak

- Marcelina mów co się dzieje?

- Bo widzisz ja bardzo cię lubię

- To super bo ja ciebie też

-Ale na razie tylko lubię

- Spokojnie zniosę to

- Nico bo ja........

- Co ty?

- Ja już miałam jednego męża drugiego nie chcę

- Co?- zapytał zdziwiony

Wysiadłam z samochodu, bo musiałam ochłonąć, odetchnąć świeżym powietrzem i zebrać się na odwagę żeby wyjaśnić mu dalszą część mojego życia

- To małżeństwo było największym błędem mojego życia i nie trwało nawet roku

- To dlaczego za niego wyszłaś?- zapytał

- Sama nie wiem, chyba na złość ojcu. Poznałam go w szkole wojskowej, spotykaliśmy się pół roku, a potem wzięliśmy ślub. Szybko okazało się, że w ogóle go nie znam. Na pierwszą misję pojechałam żeby po prostu od niego uciec, a kiedy wróciłam i zażądałam rozwodu mój kochany mąż znowu pokazał swoje prawdziwe oblicze i chciał pieniędzy

 ******************************

W końcu udało mi się skończyć 4 rozdział opowiadania :)

Mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :)

/mała