Rozdział 4

Czułam, że nie mówi mi wszystkiego, ze coś przede mną ukrywa, ale może byłam zbyt podejrzliwa bo przecież obiecał, że będzie szczery. Dzisiaj mija pół roku od śmierci Kamili, a mi wciąż jej brakuje. Kupiłam kwiaty i poszłam na cmentarz

- Hej- przywitałam się z Michałem i Monią

- Cześć siostra- odpowiedział

- Witaj mamo- powiedziałam kładąc kwiaty na nagrobku

- To my już pójdziemy

- Michał możemy się później spotkać?

- Coś się stało?

- Muszę z tobą pogadać

- No to wpadnij wieczorem do nas

- Ok, a jak mała?- zapytałam dotykając okrągłego brzuszka Moni

- Dobrze

- To widzimy się wieczorem

- Dzięki

Michał z Moniką poszli, a ja zostałam jeszcze chwilę u mamy. Bez niej nasz dom nie był już taki sam

- Ty zawsze umiałaś mi pomóc, wiedziałabyś co mam zrobić

- Antosia kochanie- powiedział głos za mną

- Znam Panią- zapytałam

- Nie jestem Panią, jestem twoją mamą

- Moja mam nie żyje

- Jestem twoją biologiczną mamą. Nie pamiętasz mnie?

- A co mam pamiętać? Ojca który pił i bił dzień w dzień? Babcie, która zawsze wmawiała mi, że to wszystko moja wina czy nowych wujków którzy pojawiali się i znikali? To mam pamiętać?

- Jesteśmy rodziną

- Nie jesteśmy

- Kochanie posłuchaj po śmierci taty nie umiałam dać sobie rady, nie mogłam sobie z tym wszystkim poradzić

- Mówisz po śmierci, a gdy żył to nie było nic lepiej. Te ciągłe awantury ojciec pijany i zarzygany

- Przecież babcia się tobą zajmowała

- Babcia zajmowała?

- Masz z nią kontakt?- zapytała

- Babcia nie żyje od prawie dwóch lat. Ty naprawdę nic o nas nie wiesz

- Tosia córeczko

- Czego chcesz? Tak naprawdę powiedz czego chcesz?

- Potrzebuję pomocy

- Co?

- Mój chłopak ma długi u złych ludzi

- A co ja mam z tym wspólnego?

- Musisz pożyczyć mi 2 tysiące złotych

- Co? Bo chyba się przesłyszałam. Jak śmiesz mnie o to prosić?

Nie spodziewałam się spotkania z nią. Myślałam, że nie ma jej w mieście, a ona cały czas tu była i ani razu nie spróbowała się ze mną skontaktować.

- Wszystko w porządku?- zapytał Konrad

-Tak tato Pani już idzie

- Pani- zdziwiła się

- Skądś Panią znam- stwierdził Konrad 

- Antonina to moja córka, jestem jej biologiczną mamą

- Już ci mówiłam, że moja mama nie żyje

- To wszystko wasza wina, to wy ukradliście mi córkę, to przez was odcięła się od rodziny- krzyczała

- Milcz!! Ci ludzie uratowali mnie przed bidulem, dali dom i miłość, cos czego od was nie dostałam

- Więc tak mi się odwdzięczasz za czas, który ci poświęciłam?

- W tym problem, że ty nie poświęciłaś mi żadnego czasu

- Ty smarkulo

- Dosyć tego. Stoimy nad grobem mojej żony i nie życzę sobie tutaj awantur

- Tato przepraszam- powiedziałam kiedy poszła

- Daj spokój kochanie przecież to nie twoja wina

- Zawsze byliście i będziecie moją rodziną

-Wiem

- Szkoda, że nie ma jej z nami

- Na pewno patrzy na nas z góry

- Żałowałeś kiedyś?- zapytałam

- Czego?

- Że mnie wzięliście, że nie mieliście drugiego dziecka, swojego dziecka?

- Ty jesteś nasza i bardzo cię kochamy

- Ja was też

- O proszę jakie czułości

- Co ty tu jeszcze robisz?

- Jestem twoją matką i należy mi się szacunek

- Matką? A gdzie byłaś kiedy ojciec pił i bił, gdzie byłaś kiedy leżałam w szpitalu po wypadku, gdzie byłaś kiedy w każde urodziny na ciebie czekałam? No gdzie wtedy byłaś mamo?

- Da Pani już spokój czy mam wezwać policję?

- To sobie wzywaj- krzyczała

- Tato zostaw chodźmy do domu

Nawet nie wiedziałam kim dla mnie jest bo na słowo mama na pewno nie zasługuje

- Tato jeszcze raz cię przepraszam

- Nie masz za co, a teraz odbierz ten telefon

* Bartek

- No hej kochanie zapraszam cię do kina

- Dzisiaj?

- Tak dzisiaj jestem u ciebie za pół godziny

- No dobra- odpowiedziała

Muszę jej to dzisiaj powiedzieć, bo jeśli dowie się od kogoś innego to nigdy mi tego nie wybaczy. Zresztą i tak nigdy mi nie wybaczy. Nie ma co robić sobie nadziei bo przez swoją głupotę straciłem ją na zawsze. Obojętnie od kogo się dowie i tak mnie znienawidzi

* Antonina

- Możemy pogadać?

- No mów co się dzieje?

- Chodzi o Bartka

- Myślałem, że już się nie spotykacie?

- Trochę się ostatnio pokłóciliśmy, ale już jest ok

- No to dobrze

- Nie do końca bo dowiedziałam się, że nasz wypadek spowodowała żona Bartka

- Słucham? On miał żonę? Zakochałaś się w jej mężu?

- Wiem jak to wygląda, ale Michał uświadomił mi, że to przecież  nie jego wina. Tato ja go kocham rozumiesz?

- Rozumiem. Wiem co to znaczy kochać kogoś do szaleństwa i leć już na tą randkę

Bartek przyjechał punktualnie. Ubrany w garnitur z kwiatami w ręku wysiadł z samochodu

- Cześć kochanie

- Hej słońce pięknie wyglądasz. To co jedziemy?

- Jaki film?

- Niespodzianka

**********************

Kochani na wieczorek do poczytania łapcie kolejny rozdział :)

Mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :*

/mała