Rozdział 3

- Co?

- Luiza była moją żoną

- Nie wierzę. To po to robisz to wszystko? Chcesz zagłuszyć wyrzuty sumienia?

- Nie to nie tak, nie wiedziałem kim jesteś

- To ty jechałeś z nią?- zapytałam

- Tak

- Nie chce cię znać. Zapomnij, że kiedykolwiek istniałam

- Tośka poczekaj

- Odwal się

* Bartek

Kurwa to nie możliwe, to nie może być prawda. Na świecie jest tyle dziewczyn, a ja musiałem spotkać akurat ją. Muszę coś z tym zrobić

* Antonina

Wiedziałam, ze to nie przypadek bo przypadki nie istnieją. Spotykał się ze mną no właśnie czemu w ogóle się ze mną spotykał? Dręczą go wyrzuty sumienia czy co?

- Co jest grane?- zapytał Michał

- Wiedziałeś?

- O czym?

- O tym, że tamten wypadek spowodowała żona Bartka, że on w ogóle miał żonę.

- Siostra wiesz, że gdybym wiedział to bym ci powiedział. Bartek nigdy nie mówił co się stało. Wiedzieliśmy tylko, że zginęła w wypadku

- Nie chce z nim gadać

- Tośka pomyśl na spokojnie

- O czym? Jego stuknięta żona zrobiła ze mnie potwora

- Przecież to nie jego wina

- Nie broń go

* Bartek

Sam nie wierzę w to co powiem, ale kurwa ja się w niej zakochałem i bardzo mi na niej zależy.

- Halo Tośka

- Nie to ja Wojtek

- No siema

- Jak tam nasz zakład?

- Nie ma żadnego zakładu, wycofuje się ze wszystkiego

- Nie możesz stary

- Mogę i to robię

-Oszalałeś?

- Zakochałem się w niej rozumiesz? Po raz pierwszy od śmierci Luizy pokochałem kogoś tak bardzo

- Za późno stary nasz zakład wciąż istnieje

- Już, a nie, a jeśli powiesz chociaż słowo to pożałujesz

- Ta dziewczyna namieszała ci w głowie

- Może tak, ale jest tego warta

* Antonina

Wciąż to do mnie nie dociera, ale kocham go i wiem, że bez niego nie chce żyć. Jakie to życie jest dziwne. Czy ja zawsze muszę trafić na takich ludzi, którzy tylko w nim mieszają jeszcze bardziej?

- Tośka idziesz ze mną?- zapytała Monika

- Gdzie?

- Na mecz

- Nie, idź sama

- Tośka daj spokój

- Idź sama- powtórzyłam

* Bartek

- Kochanie kolejny raz ci się nagrywam. Nie odzywasz się, ale wiedz, że ja tak łatwo nie odpuszczę. Jeśli nie oddzwonisz to przyjdę do ciebie i będę tak długo stał pod domem, aż w końcu porozmawiasz ze mną

Na co mi był ten zakład?  Co mi przyszło do głowy żeby zakładać się z tym idiotą?

- Możemy porozmawiać?- zapytałem Michała

- O czym?

- O Tośce, nie odbiera telefonów

- Tośka wyjechała na wieś do naszej babci

- Michał ja bardzo ją kocham

- Wiem, ale ona potrzebuje trochę czasu

- Ja naprawdę nie wiedziałam kim ona jest

- Ja ci wieże, ona też uwierzy tylko daj jej przespać się z tym wszystkim Ojciec Toski, biologiczny ojciec pił i bił ją. Nikt się nią nie interesował, a kiedy ten bydlak zapił się na śmierć to matka zniknęła z domu zostawiając ją z babcią, która miała ją gdzieś

- Wspominała coś

- Miała fatalne życie jeśli w ogóle można to tak nazwać. Choroba i śmierć mojej mamy były dla niej kolejnym ciosem bo odkąd rodzice ją adoptowali to nie rozstawała się z mamą na krok.

- Rozumiem to wszystko, ale nie może mówić, że byłem z nią z litości

- Przemyśli to wszystko i na pewno się do ciebie odezwie

- Myślisz?

- Znam ją doskonale. Tylko pamiętaj, że jeśli ją skrzywdzisz to pożałujesz tego

* Antonina

Znowu zadaję sobie pytanie dlaczego? Dlaczego musiałam spotkać i pokochać właśnie jego? I znowu nie znam odpowiedzi na pytanie. Wyszłam z domu i poszłam na tamto skrzyżowanie. Pierwszy raz od 6 lat coś mnie tam ciągnęło.

- Cześć- powiedział Bartek

- Co ty tu robisz?

- Zawsze tu przychodzę jak mam gorszy dzień bo tylko tutaj czuję obecność Luizy

- To nie będę ci przeszkadzać

- Zostań- powiedział biorąc mnie za rękę

- Bartek proszę

- Luiza była moją szkolną miłością- zaczął

Usiadłam koło niego i patrzyłam na tamto drzewo

- Poznaliśmy się w Spale, a po dwóch latach wzięliśmy ślub. Mieliśmy po 19 lat, ale jedyne co wtedy wiedzieliśmy to to, że chcemy być razem do końca życia, że zawsze będziemy się kochać i szanować, ale to zawsze trwało tylko trzy lata. Do dzisiaj zastanawiam się jak mogła wtedy nie zauważyć waszego samochodu. Ostatnie co pamiętam to jej słowa ,, na zawsze i na wieczność kochanie''

- Przykro mi

- Kiedy dowiedziałem się, że Luiza nie żyje miałem ochotę sobie zrobić to samo, nie chciałem żyć dalej bez niej. Nikt nie chciał udzielić mi żadnej informacji o pozostałych ofiarach wypadku. Szukałem wszędzie, ale nie mogłem znaleźć, nie udało mi się nawet ustalić kto postawił tu ten krzyż

- Konrad- powiedziałam

- Co?

- Konrad postawił go tutaj

- Dlaczego akurat on?

- Bo chciał żeby każdy widział, że tuta zginął człowiek, żeby inni uważali

- Uwierz mi, że nie miałem pojęcia. To skrzyżowanie zmieniło życie nam obojgu. Kocham cię i tylko ty się dla mnie liczysz

- Ja ciebie też kocham, ale od tej pory masz być ze mną szczery bo następnego kłamstwa ci nie wybaczę- powiedziałam

* Bartek

Cholera jasna. Szlag by trafił Wojtka i ten jego pierdolony zakład. Nie mogę przecież powiedzieć, że się o nią założyłem, ale zmieniłem zdanie bo się w niej zakochałem. Mam świadomość tego, że gdy to wszystko się wyda to stracę ją na zawsze.

******************

Zapraszam was na kolejny rozdział :)

Jak myślicie czy Bartek w końcu zrozumiał, że ten zakład to zły pomysł?

Czy naprawdę zakochal się w Tośce?

Czy ona da mu kolejną szansę gdy się o wszystkim dowie?

Mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :*

/mala