Rozdział 8

- Cześć co z  babcią?

- Już lepiej odzyskała przytomność

- Tymek, a co ty tutaj?

- To Tymek uratował babci życie- powiedziałam

- Bez przesady

- Lekarz powiedział, że żyje tylko dzięki temu, że ją reanimowałeś

- Stary nawet nie wiesz jaki mam u ciebie dług- powiedział Zibi

- Spoko nic takiego nie zrobiłem. To ja już pójdę, Ewa widzimy się jutro?- zapytał

- Tak- odpowiedziałam

- Chodź zawiozę cię do domu- odezwał się Damian

- Po co przyjechałeś? Mówiłam, że masz dać mi spokój, że masz o mnie zapomnieć

- Ewa ja

- Nic nie mów. Nigdy więcej nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Wynoś się stąd i nigdy nie wracaj

mówiłam do niego, a serce pękało mi z żalu. Bo tak naprawdę miałam ochotę rzucić mu się w ramiona i nigdy więcej się z nim nie rozstawać, ale nie mogłam tego zrobić 

- Jestem tu bo cię kocham- powiedział

- Ale ja już nie kocham ciebie i zrozum to w końcu

- Nie wierze w to

- To lepiej uwierz- powiedziałam

wychodząc ze szpitala gdzie czekała już na mnie taksówka. Wsiadłam do niej i moje życie znowu straciło sens. Kiedy powoli o nim zapominałam musiał się znowu pojawić i wszystko zniszczyć. Nienawidzę go, nienawidzę za wszystko co zrobiła mi jego mamuśka.

*Damian

- Co jej jest? Dlaczego ona się tak zachowuje?

- Znasz Ewę i wiesz jaka jest. Całe życie musiała walczyć o siebie i o swoje

- No właśnie chyba wcale jej nie znam

Zabolały mnie słowa Ewy, ale nie wierzę w to, że tak po prostu już jej na mnie nie zależy. Kocham ją i moje dziecko i nie zrezygnuję z nich

*  Ewa

Zamknęłam się w swoim pokoju i zadzwoniłam do Julii. Bo jeśli z kimś zaraz nie pogadam to zwariuję

- Nie przeszkadzam ci?- zapytałam

- Hej nie, Ewa ty płaczesz?

- Damian tu jest- powiedziałam

- Skąd wiedział gdzie jesteś?

- Babcia Zbyszka miała zawał. Przyjechali razem

- Rozmawialiście?

- Nie i nie mam takiego zamiaru. Mam tego wszystkiego dosyć, chce tylko świętego spokoju

- Ewa wiem, że ci ciężko, ale musisz załatwić tę sprawę. Damian powinien wiedzieć, że będzie ojcem

- Sama wychowam Ole, a jemu nic do tego

- Wiesz, że to nie jest rozwiązanie

- Po cholerę Zbyszek go tu zabierał

- Ewa nie wariuj. Pomyśl o małej przecież twoja córka powinna mieć ojca

- Dobra nie zawracam ci głowy

- Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie zadzwonić

Córeczko ty wiesz, że dla ciebie zrobiłabym wszystko, ale życie jest strasznie trudne i skomplikowanie. Moich relacji z twoim tatusiem chyba nie da się naprawić, ale damy sobie radę prawda kochanie?

- Ewa pogadamy?- usłyszałam głos Zbyszka

- Po co ty go tu przywiozłeś?- zapytałam otwierając drzwi

- Bo to mój kumpel, bo powinien wszystkiego dowiedzieć się od ciebie, bo musi wiedzieć, że będzie ojcem

- Zapamiętaj sobie raz na zawsze to dziecko jest moje i tylko moje

- Nie Ewa to dziecko ma ojca czy tego chcesz czy nie

 * Damian

Rozpakowywałem torbę kiedy zadzwonił telefon. Numer nieznany?

- Halo?- zapytałem

- Z tej strony Julia kuzynka Ewy

- Cześć

- Słuchaj ja wiem, że jesteś daleko, ale czy mógłbyś spotkać się ze mną? To bardzo ważne chodzi o Ewę

- No dobra, ale gdzie i kiedy?

- Najlepiej to u mnie tylko proszę nie mów nic Ewie

- Dobra będę jutro

- Czekam- powiedziała kończąc połączenie

 Zastanawiałem się skąd wzięła mój numer? ale wszystko co dotyczyło Ewy i mojego dziecka było dla mnie sprawą najważniejszą. Nie miała tu znaczenia nawet odległość, którą musiałem pokonać.

 - Zbychu pożyczysz  mi auto jutro rano?

- Chyba nie zamierzasz wyjechać?

- Nie, ale mam ważną sprawę do załatwienia

- Spoko trzymaj- powiedział dając mi kluczyki, - Tylko musisz zatankować

- Dzięki stary

Byliśmy ze Zbyszkiem kumplami od dziecka. Zawsze mogliśmy na siebie liczyć i nigdy nie było tak, że jeden zawiódł drugiego . Taki przyjaciel zdarza się tylko raz w życiu.

* Ewa

Obudziło mnie trzaskanie drzwi. Podeszłam do okna i zobaczyłam jak Damian wsiada do samochodu. Od razu pomyślałam, że tak po prostu robi to o co go prosiłam czyli wraca do domu, ale był bez żadnej torby, ani bagażu. Zrobiłam unik kiedy zobaczyłam, że patrzy w moje okno, ale i tak chyba mnie w nim dostrzegł. Postanowiłam nie pokazywać, że poruszyło mnie to, że mi na nim zależy. Wróci to wróci, nie to nie

- Ewa ja wychodzę, śniadanie masz na stole- powiedział Zbyszek

- Damian wyjechał?

- Wróci wieczorem

Ciszyłam się, że wróci. Ciszyłam się bo mimo tego iż tak bardzo chcę go do siebie zniechęcić on nie zwraca na to uwagi i dalej walczy o naszą rodzinę

************************

Kochani łapcie kolejny rozdział :)

mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinie :*

/mała