Rozdział 1

- Jestem żołnierzem

- Słucham?- zdziwił się

- To takie dziwne?       

- Nie tylko nie wyglądasz na żołnierza

- A na kogo?

- No nie wiem, a co tam robisz?

- Służę, jeżdżę na misje

- Na wojnę?

- Tak, ale nie latam z karabinem

- To co robisz?

- Jestem sanitariuszką w obozach dla uchodźców

- I jak sobie z tym radzisz?

- Czasami nie jest łatwo, ale daję radę

- Ile służysz?

- 5 lat

- Nie wiem czy ja bym tak potrafił

- Wychowałam się w patriotycznej rodzinie . Zawsze mi powtarzano, że Powstańcy i Żołnierze wyklęci walczyli za naszą wolność, a teraz trzeba się im odwdzięczyć. Dla mnie ta służba to sprawa honoru, świadomość tego, że mogę pomóc setkom niewinnych ludzi.

- A gdzie wybierasz się teraz?- zapytał

- Teraz nigdzie bo miesiąc temu wróciłam z Iraku. Naprawdę fajnie mi się z tobą rozmawia, ale teraz to naprawdę muszę lecieć

- Szkoda, ale widzimy się jutro?

- No jasne- odpowiedziałam

Wyszliśmy z restauracji i każde z nas poszło w swoją stronę. Ja do jednostki, a Nico nie wiem gdzie. Wstąpiłam po drodze do apteki i kupiłam insulinę dla Kasi. W woli wyjaśnienia Kasi była moją współlokatorką i od 10 lat chorowała na cukrzycę , ale doskonale sobie z tym radziła. Musiała tylko brać leki i zastrzyki.

* Nicolas

Żołnierzem? Marcelina jest żołnierzem ? Podoba mi się jej nastawienie do ojczyzny, to w jaki sposób mówi o walce za swój kraj, ale Irak czy Afganistan to już nie jej kraj. Przecież tam jest prawdziwa wojna z której pewnego dnia może nie wrócić, a jak wróci to może nie być sobą. Tyle się przecież słyszy o żołnierzach którzy z misji wracają z zespołem stresu pourazowego. Nie chciałbym żeby Marcelina tak kiedyś skończyła

* Marcelina

Wstałam rano, poszłam do jednostki, wypełniłam wszystkie papiery, złożyłam wniosek o przydzielenie kolejnej misji, pogadałam z dowódcą, który prywatnie był moim ojcem

- Badania psychologiczne, ale po co mi to?

- Przecież wiesz, nie puszczę cię na kolejną misję bez tych badań

- Ale tato

- Nie tato, to jest wojsko, a ty jesteś moją podwładną

- Dobra kiedy te badania?

- Przed wyjazdem

Wróciłam do domu o 16 wzięłam aparat, koszulkę z numerem Nico i szalik Skry. Tak ubrana i gotowa na kibicowanie poszłam do Energii. Byłam tak wściekła na ojca, że nie chciało mi się  z nim gadać. Miał mnie za wariatkę czy co, że wysyła mnie do psychiatry. Weszłam do hali i wybrałam numer do Nico, ale tak jak zapowiadał nie odebrał więc skierowałam się do sekretariatu.

- Dzień dobry czy mogłaby Pani poprosić....

- Nicolasa?- zapytała

- Tak- odpowiedziałam

- Nico wspominał, że Pani przyjdzie, juz go wołam

Sekretarka wróciła po 5 minutach razem z Nicolasem

- O hej. Super, że juz jesteś- powiedział

- Hej dzięki. Nadaję się na kibica?- zapytałam

- No jasne dzisiaj jesteś moim specjalnym gościem

- Miło mi

- No to chodźmy

Mecz zaczął się punktualnie i 17. Nico załatwił mi super miejsce zaraz przy boisku. Chłopcy grali świetnie , widać było, że sprawia im to przyjemność. Przez cały mecz mieli przewagę nad Resovią i wygrali 3:0, a MVP został właśnie Uriarte

- I jak ci się podobało?- zapytał

- I jak ci się podobało?- zapytał

- Super gratuluję wygranej no i nagrody

- Dzięki to dla ciebie- powiedział dając mi statuetkę

- Ale to przecież twoje

- Weź jest dla ciebie na pamiątkę żebyś pamiętała o mnie jak pojedziesz na następną misję

- Już ci mówiłam, ze przez najbliższy rok nigdzie się nie wybieram

- Dasz mi swój numer telefonu, bo chciałbym sie jeszcze z tobą spotkać?

- Hmmm pomyślmy czy zasłużyłeś 

- Nico idziesz?- zawołał Karol

- Chwila- odpowiedział

- Dobra masz go na telefonie bo dzwoniłam do ciebie

- Dzięki na pewno się odezwę

To był super dzień, bardzo chciałam ponownie się z nim spotkać. Nie liczyłam jednak na to, że Uriarte zadzwoni, bo miałam w sobie coś co odpychało ode mnie facetów. Dlatego też zaciągnęłam się do wojska. W Iraku nauczyłam się tego, że czasami trzeba liczyć tylko na siebie

- Hej możemy pogadać?- zapytała Kasia

- No jasne wchodź

- I jak było na randce?

- Super, ale to ni była żadna randka

- Ta jasne ja wiem swoje i bardzo się cieszę, bo w końcu powinnaś być szczęśliwa

Statuetkę od Nicolasa postawiłam na biurku w widocznym miejscu. Wzięłam długą kąpiel i właśnie miałam kłaść się spać kiedy odezwał się mój telefon

- Dobranoc, kolorowych snów- Nico

Byłam trochę zdziwiona bo naprawdę sie tego nie spodziewałam, ale odpisałam

- Dziękuję i wzajemnie

- Co powiedz na kawę po moim jutrzejszym treningu?

- Chętnie, o której?

- Kończymy o 12-30

- Dobra to będę czekała pod halą- odpisałam i poszłam spać

************************************

Hej kochani :)

Lapcie kolejny rozdział opowiadania o Nico i Marcelinie :)

mam nadzieję, że się spodoba i czekam na opinię 

/mała