Rozdział 2

Coraz bardziej mnie do niego ciągnęło, coś w nim nie dawało mi spokoju i sprawiało, że nie mogłam doczekać się następnego spotkania. Rano kiedy wychodziłam Kasia jeszcze spała. Dostałam wezwanie mojego oddziału do jednostki, takie pilne alarmy nigdy nie wróżyły nic dobrego

- Co jest chłopaki zapytałam?

- Chyba zaraz się dowiemy

Dowódca wszedł do sali i zaczął swoje przemówienie

- Witam dobrze, że jesteście wszyscy

- Ale czemu tak natychmiast?- zapytałam  

- Oddział afla za pół roku kończy misję pokojową w Kosowie

- To chyba dobrze nie?

- Tak, ale to my zostaliśmy wyznaczeni do zmiany warty bojowej

- Czyli?

- My jedziemy na miejsce, oni zdają nam misję i wracają do kraju. Wiecie, że nie musicie, możecie odmówić tym bardziej, że nie dawno wróciliście

W Kosowie jeszcze nie byłam, ale to głównie zasługa mojego ojca. Choć nie rozumiem go bo do Iraku przecież mnie puścił, a jest tam o wiele niebezpieczniej. Gadał już dwie godziny i miałam nadzieję, że zaraz skończy.

- Mogę na was liczyć?- zapytał

- Jasne- odpowiedział Wiktor

a na wyjazd zgodził się cały oddział. O dziwo ojciec nie powiedział ani słowa, kazał tylko zrobić wszystkie badania

- Dziękuję wam bardzo

Pogadał jeszcze chwile po czym cały uradowany, że znowu zbierze pochwały za swój odział zakończył spotkanie. Wróciłam szybko do domu, przebrałam się i poszłam na spotkanie z Nicolasem. Kiedy dotarłam na miejsce chłopcy wychodzili właśnie z hali. Nico przedstawił mi swoich kolegów, po czym odmeldował się jak w wojsku i zabrał mnie na spacer.

- Prawie się spóźniłam- powiedziałam

- najważniejsze, że jesteś

- Miałam zebranie w jednostce, dowódca zbierał ochotników na misje

- Wyjeżdżasz?- zapytał

- Za pół roku do Kosowa

Nico wyraźnie posmutniał, ale nie chciał powiedzieć o co chodzi

- Tutaj znalazłam twój dowód

ale on był jakiś zamyślony i nic nie odpowiedział  

- Nico wszystko ok?

- Tak, tak co mówiłaś?

- że tutaj znalazłam twój dowód

Czułam, że nie wytrzymam i zaraz go pocałuję, ale mój telefon nie pozwolił mi na to

- Przepraszam, halo?

- Marcela Kasia jest w szpitalu

- Boże co się stało?

- Nie wiem znalazłem ją nieprzytomną

- Dawno?

- Jakieś półgodziny temu, a dlaczego pytasz?

- Bo kiedy wychodziłam z domu czuła się dobrze, a co mówią lekarze?

- Jeszcze nic

- Dobra zaraz przyjadę

- Ok

- Coś się stało?- zapytał Nico

- Moja przyjaciółka jest w szpitalu

- Miała wypadek?

- Nie jest diabetykiem i spadł jej poziom cukru

- Chodź zawiozę cię

- Nie będę robić ci problemu

- Marcelina to dla mnie nie problem, powiedz tylko gdzie

- Na Marszałkowskiego

- No to chodźmy

Boże jak coś jej się stanie to nie daruję sobie tego. Przecież nie powinnam była zostawiać jej samej. Nico zawiózł mnie pod szpital i wszedł do środka

- Dzień dobry, przywieziono tutaj dziewczynę Kasia Kaczmarek- powiedziałam

- Państwo są rodziną?- zapytała

- Tak to moja siostra- dopowiedziałam nie zastanawiając się nad niczym

- Musicie Państwo zaczekać na lekarza

Wtedy zobaczyłam Marka rozmawiającego z lekarzem. Od razu do nich podeszliśmy

- Dzień dobry

- To Marcelina współlokatorka Kasi- powiedział Marek

- Witam Panią

- Marcelina mówiłaś, że kupowałaś ostatnio Kasi insulinę?

- No tak, jakiś tydzień temu

- Ile tego było?- zapytał lekarz

- 10 jednostek- odpowiedziałam

- Czyli wzięła to wszystko- powiedział

- Ale o co chodzi?

- Kasia przedawkowała insulinę

- Co? Przecież pilnowała dawek

- Co z nią?- zapytał Nico

- Jest w ciężkim stanie

- Ja to się mogło stać, dlaczego to zrobiła? Rozmawiałam z nią mówiła, że........

- Co mówiła?

- Że chyba jest w ciąży

- Co? Ale to przecież nie możliwe. Kasia wiedziała, że ja nie mogę mieć dzieci

- Ale to z kim w takim razie? O nie, nie zrobiłaby tego. Rozumiesz nie zrobiła

Miałam nadzieję, że sama wyjaśni nam co ją popchnęło do tak dramatycznego czynu, dlaczego nie powiedziała co ją gryzie, co się dzieje i co ją dręczy. Niestety nigdy się tego nie dowiemy.

*********************************

Kochani łapcie drugi rozdział opowiadania :)

mam nadzieje, że wam się spodoba i czekam na opinię :)

/mała