Rozdział 2

- Hej Julii nie ma?- zapytała sąsiadka

- Niestety wyszła, a coś się stało?

- Muszę pilnie wyjść, a nie mam z kim zostawić małego

- To ja mogę się nim zająć- powiedziałam

- Nie chce robić ci kłopotu

- Chętnie pomogę

- Dzięki bardzo, będę najpóźniej za dwie godziny

- Spoko nie musisz się spieszyć. Damy sobie radę co nie maluchu?

- Jestem Nikodem- odezwał się trzylatek

- A ja Ewa. To co może pójdziemy na plac zabaw?

- Tylko proszę nie pozwól mu szaleć, żeby cie nie męczył

- Spoko damy radę, a ty chyba musisz już iść

Mały bawił się w salonie, a ja krzątałam się po kuchni kiedy wbiegł do niej Nikodem

- Coś się stało?

- Dzwoni- powiedział dając mi telefon

- Proszę twój soczek, wypij i pójdziemy na plac zabaw

- Halo?

- No dzień dobry- usłyszałam głos Zibiego

- Hej fajnie, że dzwonisz

- Co słychać?

- Wszystko po staremu, no może oprócz tego, że robię się coraz większa

- Masz czas jutro?- zapytał

- No raczej tak tylko idę z Julią na mecz, a dlaczego pytasz?

- Bo chciałem się z tobą spotkać

* Zbyszek

- A na jaki mecz?- zapytałem

Choć doskonale wiedziałem, że tego dnia to my gramy z Zaksą w Kędzierzynie, ale skoro Julia jej nic nie powiedziała to ja nie będę się wtrącał

- Dokładnie to nie wiem

- No ok będę po meczu

- Zbyszek ja naprawdę sobie radzę, nie musisz się tak o mnie martwić. No chyba, że chcesz znowu zobaczyć Julę

- Jesteś moją przyjaciółką i zawsze ci pomogę, a co do Julii to chętnie się z nią spotkam

- Zbyszek czy ty cos do niej?

- Oszalałaś?

- No  wiesz ty jesteś sam, Julia też

- Cieszę się, że dopisuje ci humor- powiedział

- Dzięki tobie

- Ewa chodź- zawołał Nikodem

- Masz towarzystwo?

- To synek sąsiadki obiecałam mu plac zabaw

- Dobra to dbaj o siebie i do jutra

- Do jutra- odpowiedziałam

Ubrałam małego, wzięłam mu soczek i poszliśmy na plac zabaw. Ten czas z nim dobrze mi zrobił. Już nie mogłam się doczekać kiedy mój szkrab przyjdzie na świat, kiedy wezmę go w ramiona, będę mogła przytulić i powiedzieć kocham cię.

* Damian

3 razy sprawdzałem czy wszystko spakowałem. Moje życie osobiste nie może przecież mieć wpływu na grę. Pojadę tam i zagram ten mecz najlepiej jak potrafię. Jak za czasów kiedy Ewa przychodziła na nasze mecze, a potem zrobię jak radziła mama czyli po prostu o niej zapomnę. Przewiesiłem torbę przez ramię i poszedłem do klubu. Miałem blisko, a spacer dobrze mi zrobi przed tą podróżą

- Cześć- przywitałem się z chłopakami

- Siema- odpowiedział Dima

- Gotowi na wielką wojnę?- zapytał Roberto

- Jasne trenerze- odpowiedzieliśmy

- No to wsiadać i w drogę

- A Zibi?- zapytałem

- Zibi juz jest w Kędzierzynie- odpowiedział Patryk

Zastanawiało minie to dlaczego Zbyszek pojechał sam i nic wcześniej nie powiedział? Postanowiłem jednak, że nie będę o tym wszystkim myślał, ale nie byłem w stanie. Mój mózg nie umiał nic innego. Założyłem słuchawki na uszy i puściłem muzykę na całą moc, żeby zagłuszyć te wszystkie myśli.

* Ewa

Basia wróciła punktualnie o umówionej porze. Właśnie wchodziliśmy z Nikodemem na klatkę schodową kiedy się spotkaliśmy.

- Grzeczny byłeś?- zapytała

- No pewnie, że był- odpowiedziałam

- Ewa dziękuję ci bardzo, uratowałaś mi skórę

- Nie ma za co, dla mnie to dobry trening

- Chłopiec czy dziewczynka?- zapytała Basia

- Nie wiem

- Może wejdziesz do nas na herbatę?

- Dzięki, ale mam jeszcze trochę pracy

Wstawałam rano, pracowałam, potem znalazłam sobie coś do zrobienia żeby zapełnić czas, wieczorem kładłam się spać i tak każdego dnia. Było jak zawsze, jakbym w ogóle go nie poznała i dalej szukała szczęścia, ale ja już nigdy nie będę szczęśliwa, nie poznam nikogo i nie zakocham się. Nie powiem kocham cię no chyba, że do mojego maleństwa. Umrę jeśli kiedykolwiek dowiem się, że Damian związał się z inną.

**********************************

Zapraszam was na kolejny rozdział opowiadania :)

mama nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :)

/mała