Rozdział 5

Nie wiedziałam o co w tym wszystkim chodzi, cały czas myślałam o tym co mówiła mama. Nałożyłam bluzę, w razie w wzięłam aparat i poszłam na zebranie

- Co jest?- zapytałam Krzyśka

- Nie wiem, nikt nie wie, ale to coś grubego bo przyjechał Paweł Papke

- Witam wszystkich- zaczął swoje przemówienie. - Wiem, że moja wizyta tutaj jest zupełnie niespodziewana i pewnie zastanawiacie sie nad tym, ale spokojnie mam wyłącznie dobre wiadomości.  Jak wiecie Polski Związek Piłki Siatkowej ubiegał się o organizację Final Six Ligi Światowej  2015 i właśnie dzisiaj dostaliśmy wiadomość, że właśnie nam go przyznano.

Wszyscy zaczęli gwizdać i bić brawo bo po Mistrzostwach Świata, które były w Polsce wielkim sukcesem, organizacja kolejnej ważnej imprezy będzie czymś naprawdę wyjątkowym. Dla takich chwil warto żyć, warto wstawać rano, warto przelewać hektolitry potu na treningach, warto walczyć z kontuzjami, warto marzyć i spełniać te marzenia, a świadomość tego, że gdzieś na świecie jest grupa ludzi która docenia ciebie, twój kraj i twoich kibiców jeszcze dodaje skrzydeł. Słysząc jak inne reprezentacje mówią, że nigdzie indziej na świecie nie ma takiej atmosfery, takich hal i publiczności przychodzi duma i zaszczyt.

- A po drugie- zaczął Papke - właśnie dostałem pierwsze oficjalne zdjęcia Pani Mileny i są naprawdę świetne. Utwierdziła mnie Pani w przekonaniu, ze podjąłem słuszną decyzję

- Brawo Lena- krzyczała Klaudia

- Dziękuje, ale nie przesadzajmy, mogły być jeszcze lepsze 

- Cała Lenka zawsze krytyczna wobec siebie- odezwała się Melka

Paweł Papke zakończył swoje przemówienie i gdzieś zniknął. Cieszyłam się, ze docenia moją robotę, ale czy ja naprawdę byłam taka świetna?

- Lena możemy pogadać?- zapytał Grzesiek

- Pewnie- odpowiedziałam

- Lena słuchaj bo ja..........

- No mów Grzesiu

- Pani Mileno lepszego fotografa ta reprezentacja nie miała nigdy - powiedział Papke

- Dziękuję bardzo

- Gratulacje- powiedział Grzesiek podchodząc do mnie i całując

- Co ty robisz?

- Lena ja się w tobie zakochałem

- Co? Nie możesz, nie znasz prawdy. Przepraszam

Byłam w szoku po słowach prezesa i po tym co zrobił Grzesiek. Zupełnie nie byłam na to gotowa. Czułam, że się tam duszę, musiałam wyjść na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego. Poszłam na długi spacer.

* Grzesiek

Ale ze mnie idiota. Wydawało mi się, że jej też na mnie zależy , a tylko się zbłaźniłem. Przecież rozumiemy się bez słów to w czym problem, o jakiej prawdzie mówiła?

- Bociu co tu tak siedzisz?- zapytała Klaudia

- A myślę jaki to ze mnie idiota

- To znaczy?

- Pocałowałem Lenę, a ona zwyczajnie uciekła

* Lena

Spacerując po tej puszczy bo inaczej nie można tego nazwać, straciłam rachubę czasu. Mózg mnie już bolał od rozmyślania, ale coś musiałam postanowić. Kiedy wróciłam do ośrodka Karol z Melą ganiali się po stadionie

- No proszę- powiedziałam

- Cześć Lena chodź do nas

- Dzięki, ale pójdę do siebie mam robotę do skończenia

- Jak chcesz- odpowiedział Karol

Widać było, że w końcu się dogadali w sprawie swoich uczuć. Cieszyłam się bo Melka to moja najlepsza kumpela i zasługuje na szczęście, a widać, że Karolowi na niej zależy. Szłam korytarzem kiedy po drodze spotkałam Stephana

- Melena

- Milena, Lena- powiedziałam

Moje imię sprawiało mu  trudności, niby dobrze mówił po polsku, ale Milena nie umiał wymówić

- Słucham?

- Na jutro mamy zaplanowane zdjęcia do kalendarza siatkarskiego

- Ok, o której?

- O 16:30

- Gdzie

- Na hali

- Dobra- powiedziałam, - Wszyscy czy wybrane osoby?

- Wszyscy

- Ok

- Lena wszystko dobrze?- zapytał

- Tak- odpowiedziałam

Wróciłam do swojego pokoju, miałam zamiar zająć się robotą, zająć czymś głowę żeby nie myśleć, ale po moimi drzwiami siedział Grzesiek

- Pogadamy?- zapytał

- Tak- skinęłam głową

- Przejdziemy się

- Dobra

Chciałam z nim porozmawiać, wyjaśnić wszystko, pobyć sam na sam i powiedzieć, że mi też na nim zależy. Zabrał mnie w piękne miejsce na śliczną polanę gdzie  jeszcze nigdy odkąd tu przyjechałam nie byłam. Stanęłam na przeciwko niego, zamknęłam oczy, a on delikatnie opuszkami swoich palców muskał moją twarz. Puls miałam niewiarygodnie szybki, w świecie medycyny byłabym już prawdopodobnie martwa. Jednak ja żyję i jestem w zupełnie innej bajce. Bajce w której każdy z nas może zatracić się w pięknym uczuciu miłości. I dokładnie w tej  samej sekundzie słyszę jak on szepta mi do ucha czułe słówka, by później pocałować mój policzek. Uśmiecham się delikatnie i nie wiem co mam robić. Grzesiek przyciska swoje usta do moich, a ja całą sobą odpowiadam mu na ten pocałunek. W pewnej chwili otwieram oczy i zdaję sobie sprawę z tego, że przecież nie powinnam, nie mogę tego robić, bo kiedy się dowie prawdy jego miłość do mnie od razu się skończy. Jeśli w ogóle można nazwać to miłością, a może powinnam zaryzykować? Dać sobie szansę na nowe szczęśliwe życie. Wtedy  dałam się ponieść chwili. Pozwoliłam mu się całować i chciałam żeby nigdy tego nie kończył, a kiedyś powiem mu wszystko. Siedzieliśmy na tej polanie, on obejmował mnie swoimi ramionami, a ja po prostu czułam się kochana. Nie wiedziałam czy to co do niego czuję to już miłość czy tylko zauroczenie, ale postanowiłam się przekonać, a skoro on twierdzi, że mu na mnie zależy to chyba nic nie będzie miało na to wpływu.

****************************************************

Kochani oddaję w wasze Łapki kolejny rozdział mojego opowiadania :)

mam nadziję, że wam się spodoba i, że zostawicie po sobie ślad :*

/mała