Rozdział 3

- Melkę znam od 20 lat. Mieszkałyśmy na jednym osiedlu w Gdańsku- Brzeźnie. Zawsze trzymałyśmy się razem, a kiedy Melka przeprowadziła się do Bełchatowa dużo się zmieniło

- A może by im pomóc

- W czym?- zapytałam

-No w tym żeby uświadomili sobie co do siebie czują

- Może to dobry pomysł- powiedziałam

Świetni mi się z nim gadało. Czułam, że jest moją bratnią duszą, ale mogłam mu zaoferować tylko i wyłącznie przyjaźń.

- Grzesiek mówił, że grałaś na hali?- powiedział Andrzej

- A to nic

- Jak to nic? Dlaczego przestałaś?

- Nie chcę o tym mówić

Andrzej był już wyraźnie podpity, podszedł do mnie i zaczął się przytulać

- Przestań, Andrzej proszę cię przestań, przecież masz Klaudię- powiedziałam, a on ciągnąc mnie za rękę przewrócił się ze mną na ziemię

- Co ty robisz? Zostaw mnie, daj mi spokój. Mam być waszym fotografem, a nie wam się spowiadać- krzyczałam nie panując nad sobą

- Lena- wołała Klaudia

ale ja chciałam jak najszybciej wrócić do swojego pokoju, a najlepiej to do domu do Gdańska. Ta robota, to przebywanie z nimi to chyba jeszcze za szybko dla mnie.

- Lena co się stało?- zapytała Paprocka wchodząc do mojego pokoju

- Nie dam rady. Myślałam, ze już się po tym pozbierałam

- Lena ty płaczesz? Mów co się dzieje?

- To na podwórku, ta sytuacja z Andrzejem

- Nie gniewaj się na niego, on po prostu.....

- Ale tu nie chodzi o Andrzeja

- To o co?- zapytała

- O mnie, ale to nie takie łatwe jak ci się wydaje

- Jak chcesz to możemy pomilczeć, jak chcesz to możemy pogadać, zawsze możesz powiedzieć co cię boli

- Przepraszam zepsułam całą zabawę

- Nic się nie stało. To ja już pójdę, ty też idź spać bo jutro twój dzień

- Dzięki za wszystko

Klaudia poszła, a ja wzięłam zimny i orzeźwiający prysznic po czym poszłam spać. Rano wiedziałam, ze przez następne 4 miesiące codziennie rano będę przeklinała ten pokój. Wschodzące już o 6 słońce wdzierało się do mojego pokoju i delikatnie swoimi ciepłymi już promieniami muskało moje ciało, otwierało mi oczy i mówiło wstawaj. Wyglądając przez okno zobaczyłam biegających po bieżni chłopaków, nie byli to jednak oni.

- Lena śpisz?

- Chwileczkę- założyłam pierwsze lepsze spodnie, po czym powiedziałam, - Wejdź

- Ranny z ciebie ptaszek

- Nie dało mi spać- powiedziałam pokazując słońce

- To chodź na śniadanie

- Zrobiłam z siebie wczoraj idiotkę co nie?- zapytałam

- Wcale nie- odpowiedziała, - Chodźmy

- Klaudia ja po prostu......

- Lena nie musisz mi się tłumaczyć, masz problemy i ja to rozumiem

Nowy dzień, nowe perspektywy, nowe plany, myśli i marzenia. Razem z  Klaudią poszłam do stołówki, gdzie wszyscy już jedli śniadanie przed treningiem

- Lena przepraszam za wczoraj nie chciałem.......- powiedział Andrzej

- Nie to ja przepraszam was wszystkich. Nie chciałam popsuć zabawy, ale w tamtej chwili przypomniało mi się coś o czym staram się zapomnieć, ale wychodzi na to, że juz pierwszego dnia dałam plamę.

- No to może zacznijmy od nowa? Andrzej

- Bardzo chętnie Lena

- A co u Melki?- zapytał Karol

- Ten znowu swoje- powiedział Rafał

- Melka jest właśnie w drodze do Spały

Karol, aż upuścił widelec z wrażenia, zupełnie się tego nie spodziewał

- Co?

- To co słyszałeś. Wieczorem Mela będzie tutaj

Było widzieć wtedy jego minę. Wyglądał jakby właśnie zobaczył ducha. Nie mógł wydusić z siebie słowa

- Teraz nie będzie mógł się skupić na treningu- odezwał się Winiarski

- Zejdźcie już ze mnie

- No chłopcy go, go, go- zawoła trener

Poszłam do pokoju po aparat i mogłam zaczynać. Trening zaczęli punktualnie o 10. Za aparatem to ja rządziłam więc zdjęć mogłam robić tyle ile mi się podobało. Starałam się wychwycić najciekawsze akcje. Mimo, że to był trening to oni dawali z siebie wszystko. Buzowała we mnie adrenalina gdybym tylko mogła wparowałabym na boisko bez wahania i zagrała z nimi. Zdjęciami łącznie zapełniłam dwie karty pamięci. Pozostało tylko poddać je obróbce i pokazać wyższej instancji.

- No hej gdzie jesteś?- zapytałam Melki

- Nie wiem, w lesie. Lena ja chyba oszalałam, że się na to zgodziłam, a jak wasze ognisko?- zapytała

- Daj spokój

- No co?

- Andrzej się upił i przewrócił na mnie, a ja wpadłam w panikę i uciekłam do siebie. Melka myślałam, że mam to już za sobą, ale ja wciąż nie umiem zapomnieć

- Ale powiedziałaś im?

- Nie i chyba nigdy tego nie zrobię

*********************************************************

No i jest :)

Kochani czytajcie, piszcie czy wam się podoba :)

/mała