Rozdział 9

Kiedy parkowałam auto przed ośrodkiem Grzesiek już na mnie czekał

- Hej kochanie- powiedziałam wysiadając z auta

- No hej w końcu wróciłaś

- Ja też się cieszę. Dom to dom, ale tęskniłam za tobą, za wami

- Jest afera- powiedział Winiar kiedy wchodziliśmy do środka

- Jaka?

- Nie wiem, ale Stephan się wścieka

Stwierdziłam więc, że nie będę mu teraz wchodzić w drogę. Później z nim pogadam, ale pech chciał, że z jego gabinetu akurat wychodził Wojtek Janas na którego wpadłam. Wojtek od razu zaczął zbierać zdjęcia i materiały, które wypadły z jego teczki. Dotyczyły one osób niepełnosprawnych uprawiających sport, informacje i protezach i treningach. Były o mnie

- O cześć Lena- powiedział Wojtek

- Po co ci to?- zapytał Grzesiek

- Znajomy mnie prosił o pomoc

- A co mu się stało?

- Miał wypadek, ale to długa historia

- Jak grać z protezą? Nie wyobrażam sobie tego

Wtedy z gabinetu wyszedł Stephan. Wyglądał jakby diabeł w niego wstąpił

- Dobrze, że jesteś musimy porozmawiać

- O co chodzi?

- Może ty mi to powiesz?

- Ale co?

- Na przykład to- powiedział pokazują kalendarz

- Co to jest?

- No właśnie to ja pytam co to jest? Miały być zdjęcia do kalendarza, a to. Lena co to do cholery jest?

- Pomieszali zdjęcia, a te nawet nie są moje

- Oni?- zapytał

- No chyba nie myślisz, że ja? Przecież ci mówiłam, że zdjęcia wysłałam do drukarni, a kopie dałam tobie i wysłałam do związku

- To dlaczego dzwoni do mnie Paweł Papke  z pretensjami?

- Nie wiem kurwa, ale jak mówię, że to nie są moje zdjęcia to nie są, a jak zrobisz tu porządek to znajdziesz zdjęcia do kalendarza, które ci dałam

- Co?

- To! Nie wiem kto tu zawinił, ale szukasz teraz na gwałt kozła ofiarnego, a ja się tak nie dam. Jak chcesz to możemy porozmawiać na spokojnie jak ochłoniesz, a teraz idę się rozpakować- powiedziałam i wyszłam z jego gabinetu.

Chłopcy grali na stadionie w siatko-nogę, a Oskar w pokoju na przeciwko zapewne sporządzał statystyki zawodników. Kiedy przechodziłam obok jego gabinetu przez uchylone drzwi rzuciło mi się w oczy cos znajomego

- Cześć- powiedziałam

- Hej Lena już wróciłaś?

- Oskar skąd masz tę kopertę?- zapytałam

- Stephan zostawił, ale jeszcze nie zdążyłem mu oddać

- A mógłbyś to zrobić teraz? Uratujesz mi życie

- No dobra, ale powiedz o co chodzi

- W skrócie to właśnie o te zdjęcia. Drukarnia pomyliła foty i nasz kalendarz zamiast zawodników ma krajobrazy, a Stephan nie powiedział tego wprost, ale twierdzi, że to moja pomyłka, a te zdjęcia są dowodem na to, że to nie ja popełniłam błąd.

- Nic nie rozumiem, ale dobra

Oskar poszedł do Stephana, a ja wróciłam do swojego pokoju. Właśnie zaczynałam się rozpakowywać kiedy ktoś zapukał do drzwi

- Kto tam?

- Wojtek Janas

- Wejdź- odpowiedziałam

- Szukałem różnych sposobów i znalazłem to- powiedział dając mi plik kartek

- Co to?

- Twoja szansa na powrót na boisko

- Czyli?

- To tak zwana siatkówka na siedząco dla osób takich jak ty. Zasady takie same, zresztą wszystko jest tam napisane. Jeśli byś się zgodziła to najpierw musisz zrobić badania, a potem zacząć od lekkich treningów

- Wiesz, że nie o to mi chodziło

- Wiem, ale innego rozwiązania nie ma, na tej protezie nie zagrasz

- Może to i lepiej

- Lena gdybyś zmieniła zdanie, zawsze możesz na mnie liczyć

- Dzięki, ale ona chyba mi nie pomoże

Wtedy do mojego pokoju bez pukania wpadła Klaudia

- Hej Lena słyszałam, że wróciłaś

- Cześć- odpowiedziałam

Nie było już sensu nic przed nią udawać, skoro Wojtkowi powiedziałam prawdę to jej też mogę

-Lena ty nosisz........?

- Tak ma protezę

- Ale jak?

- Mam ją od 5 lat

- To ja juz pójdę- powiedział Wojtek

- Dziękuję ci bardzo

Widziałam, że była w szoku, zupełnie się tego nie spodziewała, nie wiedziała jak ma się zachować i gdzie podziać wzrok. Czy patrzeć na podłogę, czy na mnie, czy w sufi

- Klaudia ja wiem, że.....

- Dlaczego nic nie powiedziałaś?

- Bo się wstydziłam i bałam, bo z nią czuje się jak robot i potwór. Nienawidzę siebie za to jak wyglądam

- Ale przecież.... To przez to przestałaś grać?  A co ci się stało?

- Proszę cię daj mi trochę czasu opowiem wam wszystko, potrzebuję na to tylko trochę czasu. Klaudia proszę cie nie mów nikomu o tym co tu zobaczyłaś

- A Grzesiek wie?

- Jeszcze nie

Rozmowę przerwał nam telefon Klaudii

- Sory muszę odebrać

- Jasne    

Skoro powiedziałam A to musze powiedzieć B i wyznać prawdę chłopakom. Siedziałam w fotelu z kubkiem gorącej czekolady opatulona wełnianym kocem. Zagłębiłam się w dalszych losach mojego bohatera. Za oknem było jeszcze widno, a o parapet uderzały krople deszczu, wiatr świstał między drzewami, zbierało się na ciepłą letnią burzę. Uwielbiałam patrzeć na morze w takich chwilach. Sztorm na Bałtyku latem to coś pięknego. Postanowiłam dokończyć rozdział i przygotować się do jutrzejszych zdjęć, ale nie mogłam się skupić na czytaniu. Wyszłam z pokoju i zapukałam do 376.

- Proszę- usłyszałam

- Grzesia nie ma?

- Hej poszedł do Karola po coś. Jak chcesz to mogę go zawołać- powiedział Rafał

- Dzięki sama znajdę tę moją zgubę

- Ok- odpowiedział

- Widzimy się później na treningu

- Jasne

Cały Grzesiek zawsze musiałam go gdzieś szukać, bo nie mógł chwili usiedzieć spokojnie w pokoju. Nawet po treningu kiedy  pozostali spokojnie odpoczywali, on zawsze się gdzieś szwędał. Zapukałam więc do Karola i Andrzeja

- Jest tutaj moja zguba?- zapytałam

- Zależy kogo masz na myśli?- odezwał się Karol

- Na pewno nie ciebie- zażartowałam do niego

- Coś się stało?- zapytał Grzesiek

- Wszędzie cię szukałam, chciałam porozmawiać

- Dobra to zaraz do ciebie przyjdę

- Czekam- powiedziałam dając mu buziaka, - a Karol co tam u Melki?

- Przyjeżdża w weekend

- I nic mi nie powiedziała? Chyba muszę postawić ją do pionu

- Bo przyjeżdża do mnie- powiedział

- Chciałbyś- odpowiedziałam rzucając w niego poduszką, - Dobra spadam

- Zaraz będę- odezwał się Grzesiek

Leżałam, czekałam na niego i marzyłam. To umiałam najlepiej. Za moich drzwi wyłoniła się smukła postać Grześka. Podszedł i dotknął dłonią mojego policzka, odgarnął włosy z ramion i  zaczął całować w szyję. W bransolecie jego zegarka odbijał się blask księżyca. Musnął ustami moje ucho i wyszeptał.

- Jesteś doskonała........najpiękniejsza.............idealna.............kocham cię i chciałbym spędzić z tobą resztę życia

***************************************************

No i łapcie kolejną część opowiadania :)

mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :)

p.s dziękuję wam, że tu zaglądacie :)

/mała