Rozdział 12

Przez ten cholerny gips nie mogłam w ogóle spać. Kręciłam się z boku na bok i słuchałam jak Nico chrapie. Spojrzałam na zegarek 1:30 w nocy. Zeszłam do salonu i ponownie usiadłam przed pudełkiem, które dał mi Marek. Coś mówił mi, że nie chce wiedzieć co jest w środku, ale w końcu zaczęłam powoli to rozpakowywać. W pudełku znalazłam dziecięce buciki i list, otworzyłam kopertę i zaczęłam czytać 

                             Marcelina jeśli czytasz ten list to znaczy, że Marek znalazł paczkę i ci ją dał. Przepraszam bardzo was wszystkich, ale nie znalazłam innego rozwiązania. Wiem, że tylko ty będziesz w stanie spędzić moja prośbę. Pamiętasz jak 6 lat temu wyjechałam na rok do Francji? Prawda jest taka, że byłam wtedy o Ostrołęce u mamy. Pewnie zastanawiasz się czemu? Dziewczynka na zdjęciu to Majeczka moja córka, urodziłam ją właśnie wtedy. Nikomu nic nie powiedziałam bo zostałam zgwałcona. Nie chciałam tego dziecka. Wiedziałam, ze nie będę w stanie jej kochać, że zawsze będzie mi przypominała tamto wydarzenie, ale mama przekonała mnie, że dziecko nie jest temu winne. Urodziłam więc małą i oddałam mamie pod opiekę, która formalnie ją adoptowała. Po załatwieniu wszystkich formalności wróciłam do Bełchatowa i zerwałam kontakt z mamą. Potem poznałam Marka i myślałam, ze jestem szczęśliwa. 2 lata temu dowiedziałam się, że mama zmarła kiedy Majka miała 7 miesięcy, a małą oddała komuś pod opiekę. Szukałam jej wszędzie i na każde możliwe sposoby, ale bez skutku. Moja córeczka rozpłynęła się w powietrzu. Nie jestem w stanie tak żyć, nie umiem wybaczyć sobie tego, że porzuciłam własne dziecko. Nie umiem zapomnieć o tym gwałcie. Kocham się z Markiem i widzę tamtego faceta. Marcelina błagam cię odnajdź moją córkę, powiedz jej, że bardzo ją kocham i za wszystko przepraszam, a Markowi powiedz, że bardzo, bardzo go kocham. Marcelina bądź szczęśliwa z Nico, bo to naprawdę super gość                                                                                                                                                                                      Żegnajcie Kasia

Czytałam ten list i płakałam. Dlaczego nic mi nie powiedziała? Przecież byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami. Wyciągnęłam zdjęcia z pudełka i mało nie dostałam zawału. Ta dziewczynka, te zdjęcia dokładnie takie same jak pokazywała mi mama i jeszcze to samo imię. Czy to możliwe żeby moja mama wychowywała córeczkę Kasi? Odpowiedzi na wszystkie moje pytania znała mama

- Kochanie co ty tu robisz, czemu nie śpisz?

- Jakoś nie mogę

- To od Kasi?

- Tak, zobacz ta mała to dziewczynka, którą wychowuje moja mama

- Ta siostra o, której mówiłaś, ale skąd Kasia ma jej zdjęcia?- zapytał

- Bo to córka Kasi

- Co?

- Moja mama wychowuje córeczkę Kasi

- Ale jak to? Przecież Kasia nie miała dzieci

- Masz czytaj- powiedziałam dając mu list

* Nicolas

Nic z tego nie rozumiałem nawet po przeczytaniu tego listu. Życie Kasi było dość skomplikowane i zawiłe, ale jedno było pewne jej córka żyła całkiem blisko i gdyby tylko Kasia cos powiedziała

- I dlatego się zabiła?

- Chyba tak

- Przecież mogła cos powiedzieć, nie musiała od razu

- Nie miałeś okazji dobrze jej poznać, ale Kasia taka była cicha, skryta i nigdy nie chciała od nikogo pomocy, ale nie rozumiem dlaczego akurat moja mama? Musze to wszystko wyjaśnić

- Jutro porozmawiamy z mamą, a teraz nie płacz już i chodź spać

- Teraz to już w ogóle nie zasnę, ale jak chcesz to ty idź

- To ja zostanę z tobą

- Kochany jesteś- powiedziałam

-Wiem

* Marcelina

Obudziłam się rano w sypialni, choć wiedziałam, że w nocy zasnęłam na kanapie. Zeszłam powoli na dół, a w kuchni siedział mój tata i rozmawiał z Nicolasem. Zupełnie go nie poznałam, bo od tamtej rozmowy z mamą był miły dla wszystkich i zdecydowanie częściej się uśmiechał.

- Hej tato- powiedziałam wchodząc do kuchni

- Cześć kochanie, gotowa?

- Tak możemy jechać

- No to zakładaj buty

- Czekam na ciebie wieczorem- powiedziałam do Nico

- Przyjadę zaraz po treningu

W dalszym ciągu nie mogłam przestać o tym myśleć. Znałyśmy się z Kasią praktycznie od dziecka, nasze mamy pracowały razem i może dlatego Pani Dominika przed śmiercią powierzyła opiekę nad Majką właśnie jej. Tylko dlaczego nie oddała małej Kasi? I dlaczego mama nic mi nie powiedziała? Po 3,5 godzinach tata dotarł w końcu do Ostrołęki. Nie było go tutaj jeszcze dłużej niż mnie, a nie zajechał nawet na cmentarz

- Jak się czujesz kochanie?- zapytała mama

- Dobrze, a gdzie Majka?

- U koleżanki

- To dobrze bo musimy pogadać

- Coś się stało?

- Chodzi właśnie o Majkę, mamo czy Majka to córka Kasi?

- Skąd o tym wiesz?

- Z listu, który dostałam od Kasi za nim

- Za nim co?

- Za nim popełniła samobójstwo

- Co? Kasia nie żyje- zdziwiła się mama

- Myślałam, że wiesz- powiedziałam

- A niby skąd?

- Ale dlaczego Pani Dominika nie oddała małej Kasi?

- Bo Kasia zrzekła się praw do małej i nie chciała mieć z nią nic wspólnego

- Wiem, ale wiem też, że ostatnio szukała Majki i głównie dlatego się zabiła, bo dręczyły ją wyrzuty sumienia, że zostawiał swoje dziecko. Dlatego nie rozumiem tego

- Dominika przyszła do mnie, błagała żebym zajęła się małą, bo inaczej trafi do domu dziecka

Po rozmowie z mamą przemyślałam to wszystko i uznałam, że nie będę się wtrącała. Spełniłam prośbę Kasi, odnalazłam jej córkę, a z moja mamą Majka będzie bezpieczna i szczęśliwa. Ciekawa jestem tylko jak mama jej to kiedyś wytłumaczy no, ale to już nie moje zmartwienie

- Mamusiu- zawołała Majka wbiegając do domu

- To ja pójdę na spacer- powiedziałam

Wzięłam kule i poszłam na rynek. Zawsze lubiłam tam przesiadywać i słuchać fontanny. Słońce tak pięknie świeciło, kupiłam kawę u Pani Gosi, która sprzedaje ja od lat, co roku w tym samym miejscu. Usiadłam na ławeczce i łapiąc promyki słońca rozmyślałam o wszystkim

- Marcelina? Sto lat cię tu nie widziałam

Otworzyłam oczy i zobaczyłam przed sobą Karolinę, koleżankę ze szkoły

 - Hej- odpowiedziałam

- Co ci się stało?

- A to nic takiego, a co u ciebie?

- No jak widzisz będę mamą i wyszłam za Miłosza

- Gratulacje- powiedziałam

- Chodź pójdziemy na kawę i pogadamy, mów co u ciebie, co u Norberta?

- Nie wiem, nie jesteśmy już razem

- Jak to?

- Rozwiedliśmy się rok po ślubie, ale nie chcę o tym mówić, to dla mnie zamknięty rozdział

- Marcelina ja wiem, że śmierć twojego brata zmieniła wszystko i wszystkich. Zmieniła życie całego naszego spokojnego dotąd miasta, ale dlaczego tak rzadko tu bywasz?

- Od tamtego czasu dużo się zmieniło, ja się zmieniłam

- A co teraz robisz, gdzie mieszkasz?- zapytała

- W piąta rocznicę śmierci brata wstąpiłam do wojska

- Co? Ty i wojsko?

- Tak służę w Bełchatowie w jednej jednostce z ojcem i tam też mieszkam z chłopakiem

- Normalnie jestem w szoku, a długo zostajesz?

- Jeszcze nie wiem

- Może wpadłabyś do nas? Miłosz się ucieszy

- Chętnie

- W ogóle robiliśmy zjazd naszej klasy i brakowało tylko ciebie

Opowiadałyśmy sobie nawzajem co u nas słychać. Tak fajnie mi się spędzało z nią czas kiedyś, a teraz było dokładnie tak samo. Nawet nie wiem kiedy ten czas tak szybko zleciał

- Cześć kochanie- usłyszałam głos Nico

- Juz jesteś?

- Twoja mama powiedziała gdzie mam cie szukać

- Poznajcie się to mój chłopak Nicolas, a to moja przyjaciółka Karolina

- Miło mi- powiedział Nico

- Mnie również, to ja już pójdę i do zobaczenia

* Nicolas

Porozmawialiśmy jeszcze chwileczkę i wyszliśmy z restauracji. Gadaliśmy o nas, o przyszłości, o tym, że chcielibyśmy kiedyś być tak szczęśliwi jak Karolina i Miłosz

- Chodź coś ci pokażę- powiedziała

- Co?- zapytałem

- No chodź

Widać było, że to miasto żyje siatkówką. Co chwila ktoś do nas podchodził, prosił o zdjęcie lub autograf. Marcela zabrała mnie na główny rynek miasta gdzie była rozciągnięta siatka, a dzieci odbijały piłkę

- Kto to?- zapytałem

- Miejscowe młodziki

- Dobrze im idzie

- Może pograsz z nimi? Ucieszą się

- Ale ja przyjechałem, żeby zabrać cię na jutrzejszy mecz

- Dobrze kochanie. Pewnie, że pojedziemy, ale proszę pograj z nimi

- No dobra- odpowiedziałem

- Hej dzieciaki możemy się przyłączyć?- zapytała

- Marcelina- ucieszyły się dzieci

- Zagramy razem?- zapytałem

- Przecież Pan jest Nicolas Uriarte i Pan chce z nami grać?

- Tak, no chyba, że wy nie chcecie?

- Chcemy

*******************************

Kochani łapcie 12 rozdział opowiadania o Nico i Marcelinie :)

Mma nadzieje, że wam się spodoba i czekam na opinię :*

/ mała