Rozdział 9

* Nicolas

Pokierowany przez Marka łatwo trafiłem do rodzinnego domu Marceliny. Drzwi otworzyła jej mama. Wyjaśniłem kim jestem i czego chce. Na początku nie chciała ze mną rozmawiać, ale szybko udało mi się ją przekonać. Na całe szczęście Marcelina w tym momencie wróciła do domu

- Hej- powiedziałem

- Cześć- odpowiedziała

- Możemy pogadać?

- No jak musimy, ale nie tutaj

- Ja już wszystko wiem, wiem o co chodzi

- Brawo Einsteinie

- Ale ja jej nie znam

- Jasne

- Kochanie ja naprawdę jej nie znam, nie spałem z nią

- To dlaczego twierdzi, ze jest z tobą w ciąży?

- T o jakaś wariatka. Przyszła do mnie dzisiaj i mówiła, że wszystko załatwiła, że już nie będziesz nam przeszkadzała, a jak powiedziałem, że kocham ciebie to wpadła w szał i Marek musiał wzywać policje

- Pokazała mi zdjęcia dziecka, po co miałaby kłamać?

- Bo jest chora i wmówiła sobie, że będziemy razem

- Dla ciebie zostawiłam mój oddział na polu walki

- Do końca życia będę ci za to wdzięczny, ale powtarzam kolejny raz, że z nią nie spałem

- Mam totalny mentlik w głowie, musze to przemyśleć

- Co?- zapytałem

- Wszystko

- Ale o czym tu myśleć?

- Ty pojedziesz do Argentyny na zgrupowanie, a ja zostanę tu sama

- Zawsze możesz pojechać ze mną

- No właśnie o to chodzi dla ciebie liczy sie tylko ta siatkówka, a ja jestem czymś tylko da doczepkę

- Dobrze wiesz, że to nie prawda- powiedziałem

- To jaka jest prawda?

- Kocham ciebie i tylko ty się dla mnie liczysz, a siatkówka to dla mnie całe życie jak dla ciebie wojsko

- Szkoda tylko, że dla ciebie rzuciłam to wojsko

Skutecznie udało jej się nas poróżnić. Marcelina miała mnie za zdrajcę i drania, a najgorsze, że w ogóle nie chciała ze mną rozmawiać, a jak już rozmawialiśmy to oskarżaliśmy siebie nawzajem  o wszystko

* Marcelina

I co ja miałam o tym wszystkim myśleć? Chciałam mu wierzyć w to, że nic nie zrobił

- Wrócisz ze mną do Bełchatowa?

- Nie

- Marcelina błagam cię

- Nie Nico daj mi trochę czasu. W tej chwili nie wiem czy chcę tam wracać. Idź już proszę

Zależało mi na nim. W dalszym ciągu cholernie mi na nim zależało i strasznie mnie bolało, że być może mnie zdradził. Być może bo teraz to juz niczego nie byłam pewna. Nico pojechał, a ja wróciłam do domu. Mamy i małej nie było. Weszłam do pokoju brata, usiadłam w jego bujanym fotelu i rozmyślałam. Przeglądałam nasze wspólne zdjęcia, patrzyłam na to jacy byliśmy szczęśliwi i zastanawiałam się co mam z tym wszystkim zrobić?

- Halo?- zapytałam odbierając telefon

- Cześć Marcela

- O hej Facu

- Będziesz jutro na meczu?- zapytał

- Raczej nie- odpowiedziałam

- Nico powiedział mi co zaszło miedzy wami, ale proszę przyjdź dla nas

-  W tej chwili jestem u mamy i siostry

- Ty masz siostrę?- zapytał

- To dosyć skomplikowane

- Zabierz mamę i siostrę- powiedział

- Nie wiem czy to dobry pomysł

- Na poczcie masz trzy bilety. Bedzie nam bardzo miło jak przyjedziesz. Nico też się ucieszy, on bardzo ciebie kocha

- Dzięki Facu

Wtedy coś mi zaświtało w głowie. Przecież policja powinna znać całą sprawę skoro byli na miejscu. Spakowałam swoje rzeczy, wyjaśniłam wszystko mamie, która właśnie wróciła do domu i obrałam kierunek na Bełchatowski komisariat. Musiałam poznać prawdę, dowiedzieć się czy ona celowo niszczy mi życie. Miałam to szczęście, że na komisariacie pracował mój kolega ze szkoły. Jednak na spotkanie z nim musiałam poczekać do jutra. Rozpakowałam się w mieszkaniu, zrobiłam sobie kawę i usiadłam do stołu kończąc opowiadanie, które zaczęłam w pociągu. Tekst nad, którym aktualnie pracowałam dotyczył dziewczyny skazanej w Iranie na więzienie za próbę obejrzenia meczu siatkówki. Po dwóch godzinach i trzech kawach w końcu to skończyłam. Postanowiłam oddać to szefowi przed czasem, a z powrotem zaszłam do jednostki pogadać z ojcem i chłopakami

- Cześć- przywitałam się

- Hej

- Jest ojciec?- zapytałam

- Tak, ale ma gościa

- Może to dobrze bo chciałam pogadać z wami i przeprosić za to, że was zostawiłam

- Nie zostawiłaś. Razem walczyliśmy w Iraku i Afganistanie, nie zawiodłaś, nie zwiałaś chociaż dopiero zaczynałaś służbę

- Wiem, ale teraz was zostawiam

- Nie ta misja to następna, jesteśmy drużyną i zawsze nią będziemy, a my zawsze będziemy na ciebie czekać- powiedział Wiktor

Ojciec skończył swoje spotkanie, a kiedy zobaczyłam jak z jego gabinetu wychodzi mama zamurowało mnie

- Mamo co ty tu robisz?

- Miałam sprawę do załatwienia

- Zostaniecie u mnie, mam bilety na mecz, a gdzie mała?

- Pogadamy później kochanie

Rozmowa z ojcem przebiegła dosyć spokojnie. Nie wiem co mu się stało, ale pierwszy raz przeprosił mnie za swoje zachowanie.

* Nicolas

Wstałem rano, przewróciłem się na drugi bok i szybko uświadomiłem, że Marceliny naprawdę nie ma. Zszedłem na dół, zjadłem śniadanie, wziąłem torbę i poszedłem na hale bo za 2 godziny mecz

- Nico co jest?- zapytał Karol kiedy wychodziliśmy na boisko

 - Nic- odpowiedziałem

- Przecież widzimy, chodzi o Marcelinę?

- Szkoda gadać

* Marcelina

Niepewnie weszłam do Energii i zajęłam swoje miejsce. Trybuny były już wypełnione publicznością więc mogłam odetchnąć z ulgą bo w tym tłumnie na pewno nikt mnie nie zobaczy, a jedyna osobą, która wiedziała, że prawdopodobnie tu będę był Facu. Oczywiście, serce, dusza i ciało trzymało za niego kciuki. Kiedy tam siedziałam zadzwonił Kornel kolega za komendy

- No cześć Marcela- powiedział

-Hej czekałam na twój telefon

- Strasznie słabo cię słyszę, gdzie jesteś?

- Na meczu

- Kolega mówił, że próbowałaś się ze mną skontaktować?

- Tak to dla mnie bardzo ważne

- O co chodzi?- zapytał

- Dwa dni temu chłopcy z twojej komendy aresztowali kobietę, która awanturowała się na ulicy Kaczeńcowej i twierdzi, że jest w ciąży z moim chłopakiem. Mógłbyś się dowiedzieć czegoś w tej sprawie? Niestety nie wiem o nie nic, nawet jak się nazywa

- Dobra zobaczę co da się zrobić- powiedział

- Dzięki jesteś najlepszy

- Wiesz, że mam u ciebie dług do spłacenia

- Daj spokój już dawno go spłaciłeś

-Nie Marcela tego co wtedy zrobiłaś nie spłacę nigdy

- Kornel przestań

- Uratowałaś mi życie, nie da się tego zapomnieć

- Na moim miejscu zrobiłbyś to samo

- Ok, idę się czegoś dowiedzieć

 - Czekam na wiadomość

* Nicolas

Właśnie szedłem na zagrywkę kiedy zobaczyłem ją na trybunach. Siedziała w koszulce, którą wtedy ode mnie wzięła. Nie miałem pojęcia czy ona naprawdę tam siedzi czy mi się wydaje, ale tak się naładowałem energią, że podrzuciłem piłkę do góry i przestrzeliłem

- Stary co się z tobą dzieje?- zapytał Facu

- Nic tylko wydawało mi się, że widziałem Marcelinę

- Nie wydawało ci się- odpowiedział

- Znaczy, że ona?

- Tak wysłałem jej bilety

Od razu grało mi się lepiej. Starałem się nie gapić w tamtą stronę, ale byłem taki szczęśliwy, że przyjechała

* Marcelina

Grali jak zawsze świetnie i dawali z siebie wszystko. Co chwila zerkałam na telefon sprawdzając czy Kornel nie dzwonił, a na boisku tym czasem było ciekawe widowisko. Super przyjęcie, świetne dogranie do siatki i genialne rozgrywanie Nicolasa. Wszystko skutkowało nienagannie i przeciwnicy nie mieli nic do powiedzenia. Serce mi stanęło kiedy w trzecim secie Nico upadł na parkiet i złapał się za kostkę. Grał bez stabilizatorów, cholera zawsze bez nich grał, a ja zawsze się o niego martwiłam. Na szczęście szybko wrócił na boisko więc nic złego się nie stało. Po prawie dwóch godzinach gry Skrzaty pokonały Jastrzębie 3:0, a MVP i kosz owoców zgarnął Mariusz Wlazły. Kiedy miałam już wychodzić z hali zaczepił mnie Nico

- Cieszę się, że jesteś

- Przestraszyłeś mnie, jak noga?

- Dobrze, ale tym razem nie mam dla ciebie statuetki- powiedział

- Ale ja przyszłam tu dla was, nie dla statuetki

- Wracasz do mamy?

- Nie zostaję w Bełchatowie

- Cieszę się- powiedział

Rozmawialiśmy dłuższą chwilę, kiedy podeszła do nas mała dziewczynka

- Mogę prosić o autograf?- zapytała

- Za chwileczkę- odpowiedział

- Idź, spotkamy się później

Pomachałam chłopakom i poszłam do domu. Chyba zbyt pochopnie powiedziałam, że się z nim spotkam, ale bardzo tego chciałam. Chciałam znowu obudzić się w jego ramionach, choć po głowie dalej krążyły mi słowa tamtej kobiety,, będziemy mieli dziecko''. Dlatego z niecierpliwością czekałam na telefon od Kornela

**************************************

No i mam. W tej okropnej upalnej pogodzie udało mi się skończyć dla was kolejny rodział opowiadania o Nico i Marcelinie. 

Mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię :*

/mała