Rozdział 8

* Marek

Jakoś nie chciało mi się wierzyć w to, że Nico jest ojcem tego dziecka, że mógł zdradzić Marcelinę z tą kobietą. Nie wiadomo nawet kim ona jest. Oboje bardzo mi pomogli po śmierci Kasi, a teraz ja musze pomóc im

- Powiedz i co chodzi?- dopytywał Uriarte

* Nicolas

- Kurwa to jakaś zgaduj zgadula czy co?

- Otwórz w końcu te pierdolone drzwi- krzyknął Marek

Nie spodziewałem się gości i nie miałem pojęcia kim była kobieta, która w nich stała

- Cześć kochanie- powiedziała

- Znamy się?- zapytałem

- Nico nie udawaj, to nie jest śmieszne

- Ale kim ty jesteś?

* Marcelina

Czy Nico naprawdę mógł to zrobić? Czy Marek ma rację, że jak naiwna idiotka wierzę w coś co jest niemożliwe? Co na to wszystko powie Nicolas? Nie było mnie w tym domu kawał czasu w sumie to sama nie wiem czemu? Głównie to chyba przez ojca, który przejął opiekę nade mną po śmierci brata

- Nic się tu nie zmieniło- powiedziałam

- Zmieniło się wszystko brakuje w tym domu was. Ciebie, taty, waszego głosu, śmiechu, obecności

- Przepraszam, że tak długo sie nie odzywałam

- Nie masz za co kochanie. Wiem, że to był warunek ojca w sprawie rozwodu z Norbertem, idź się rozpakuj, a ja zrobię cos do jedzenia

Weszłam na górę, doskonale przecież znałam ten dom. Nie raz spadałam z tych schodów, kiedy uczyłam się chodzić, rozbijałam głowę o próg w korytarzu. Zostawiłam rzeczy w swoim pokoju i otworzyłam drzwi na przeciwko. To było zaskakujące, mama nic tu nie zmieniła. Pokój wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy gdy ostatni raz go widziałam. Jego puchary i medale stały na półkach, koszulka reprezentacji wisiała na ścianie tam gdzie razem ja powiesiliśmy

- Wiedziałam, że tu będziesz- powiedziała mama

- Tak bardzo za nim tęsknię

- Wiem kochanie, a gdzie twój kolega?

- Nie ważne

- Ważne bo wiedze, że jesteś smutna

- Naprawdę mamo nie mówmy o tym 

- A co robisz?

- Teraz to chyba nic

- Jak to?

-  5 lat temu wstąpiłam do oddziału ojca

- Służysz w wojsku?

- Służyłam, byłam w Iraku i Afganistanie, a teraz miałam jechać do Kosowa, ale wszystko sie skomplikowało

- Mamy dużo czasu- powiedziała

- Wychodzi na to, że ojciec znowu miał racje

Super mi się z nią rozmawiało. Potrafiła mnie wysłuchać i doradzić mimo iż nie widziałyśmy sie tyle czasu. Kiedy opowiadałam jej o sobie do domu wróciła na oko 4 letnia dziewczynka z jakaś kobietą

- Mamo zobacz co mam- powiedziała

- Mamo?- zdziwiłam się

- Wiem, że Majeczka miała zostać u nas na noc, ale Julcia jest chora

- Dobrze dziękuję bardzo za odprowadzenie małej

- Ty masz córkę?- zapytałam

- To skomplikowane, ale zaraz ci wszystko wyjaśnię. Majka idź do swojego pokoju

Mała spełniła prośbę mamy i dając jej buziaka grzecznie zniknęła w korytarzu

- Majka jest córką mojej przyjaciółki

- To dlaczego mówi do ciebie mamo?

- Bo to ja ją wychowuję. Mama Majki zmarła na raka kiedy mała miała 7 miesięcy, a przed śmiercią powierzyła mi władzę rodzicielską nad Majką

- Ona wie?

- Nie

- A powiesz jej prawdę?

- Kiedyś na pewno tak

- Inaczej wyobrażałam sobie to spotkanie

* Nicolas

- Wszystko załatwiłam już jej nie ma, nie bedzie nam przeszkadzała

- Kim ty jesteś? Co załatwiłaś?

- O nic nie musisz się martwić wybaczam ci wszystko- mówiła

- Marek o co tu chodzi?

Ta dziewczyna zachowywała się jakby była w jakimś amoku. Mówiła nieskładnie, a ja nie wiedziałem o co jej chodzi, przecież nawet jej nie znałem

- O co tu chodzi?

- W końcu będziemy mogli być razem. Ta dziewczyna już nie będzie nam przeszkadzała, nasze dziecko będzie miało oboje rodziców

- Jakie dziecko? Jakie my? Co zrobiłaś Marcelinie?

Serce stanęło mi kiedy powiedziała, że Marcelina już nam nie przeszkodzi. Bałem sie, że ta wariatka coś jej zrobiła

- Nico ja cię kocham i jestem z tobą w ciąży- powiedziała

- W jakiej ciąży przecież ja cię nie znam i tym bardziej nie spałem z tobą

- Ale ja znam ciebie i bardzo mi na tobie zależy- zaczęła krzyczeć

- Zaraz wracam- powiedział Marek

a chwile później w moich drzwiach stanęła policja

- Mieliśmy zgłoszenie pod ten adres- powiedział mundurowy

- Panowie możecie mi pomóc? Ta kobieta mnie nachodzi

- Państwo się znają?- zapytali

- Tak ja go kocham- powiedziała

- Panie komisarzu mogę podpisać każdy papier na którym zeznam, że widzę ja pierwszy raz w życiu

- Potwierdzam- powiedział Marek

- Pani pójdzie z nami

- Ale ja nie mogę, ja go kocham- krzyczała

- Kurwa co to było?- zapytałem Marka

- No właśnie co, a raczej kto?

- Przecież to jakaś wariatka. To dlatego Marcelina pojechała sama?

- No kurwa powiedz coś

- Powiedziała, że jest z tobą w ciąży i prosiła, żeby Marcela nie zabierała dziecku ojca

- Kim ona do cholery jest?

- Pewnie jakąś twoją fanką

- I Marcelina uwierzyła w te kłamstwa?

- Wiesz jaka ona jest, sama wychowywała się bez jednego rodzica

- Ale miała wtedy przecież 16 lat

- Tak, ale śmierć brata była dla niej wielką tragedią i nie pogodziła się z tym. Dlatego wyjechała bo nie chciała wchodzić między ciebie i twoje dziecko

- Nie ma żadnego dziecka

- To wytłumacz jej to

Teraz już wszystko rozumiałem. To dlaczego wyjechała, dlaczego była taka oschła i obojętna, dlaczego nie chciała ze mną rozmawiać.

* Marcelina

Dzwonek telefonu wyrwał mnie z zamyślenia, jak zwykle nie mogłam znaleźć go w torebce.- Muszę w końcu zrobić tu porządek- pomyślałam, - No jest

- Słucham?

- No wreszcie

-Coś się stało?

- Rozmawiałaś z Nicolasem?- zapytał Marek

- Nie, on nie przyjechał chociaż twierdził, że to zrobi

- Nie przyjechał bo zeznawał na policji

- Co? Coś się stało?

- Właśnie do ciebie jedzie i sam ci wszystko wyjaśni, a ty jak się czujesz, co u mamy?

- Jakoś leci- powiedziałam, - Okazało się, że mam jakby siostrę

- Jak to?

- Długo by gadać kiedyś ci opowiem

- Marcela

- No?

- Pogadajcie szczerze

*************************************

i oddaje w wasze łapki kolejny rozdział :)

mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię 

/mała