Rozdział 7

* Krzysiek

Widziałem jak Inga cierpi, jak bardzo boli ja to co dzieje się z małą Julią i jak bardzo chce jej pomóc. Niestety była bezradna, tak bardzo bezradna jak ja.

- Krzysiu mam do ciebie prośbę- powiedziała kiedy wchodziliśmy do domu

- Jaką?                            

- Obetniesz mi włosy?- zapytała

- Słucham?

- Obetnij mi włosy

- Co ty mówisz?

- Nie chce znajdować ich codziennie na poduszce czy ręczniku, chcę je obciąć. Proszę cię zrób to

- Ale Inga

Nie docierało do mnie to o co prosiła. Uwielbiałem te jej bujne loki, a teraz miałem je ponownie obcinać, nie dałbym rady tego zrobić

- Kochanie proszę cię, czekam w łazience

Boże dlaczego nam to robisz? Dlaczego znowu wystawiasz nas na próbę? Dlaczego znowu każesz nam cierpieć?

* Inga

- Krzysiu- zawołałam

ale on się nie odzywał, poszłam więc sprawdzić co się dzieje

- Krzysiek to nie jest śmieszne, gdzie jesteś?

Znalazłam go dopiero na tarasie

- Krzysiu co się dzieje?

- Nie mogę tak- powiedział

- Jak?

- Nie mogę codziennie słuchać jak żegnasz się z życiem. Straciłem Arka bez ciebie po prostu nie dam sobie rady- patrząc mi prosto w oczy

- Kocham cię- przytuliłam się do niego

i sama zaczęłam płakać. Wtedy przerwał nam telefon

- Ja odbiorę- powiedział Krzysiek

Wstałam z krzesła i poszłam zaraz za nim. Nie mogłam zbyt długo przebywać na powietrzu, bo każdy kontakt z zarazkami skutkował poważnymi komplikacjami

- Kto to?

- Twój lekarz

- Co chciał?

- Mówił, że znalazł się dawca

- Co?

- Inga mają dla ciebie dawce

Czułam jakbym wygrała drugie życie. Krzysiek krzyczał i skała z radości jak szalony

- Wiedziałem, że się uda- mówił i płakał

- Kocham cię

- Jutro rano mamy być w szpitalu, bo muszą zrobić jeszcze jakieś badania

* Krzysiek

To było jak dar od losu, jak sygnał od Arka. Zadzwoniłem do trenera i załatwiłem sobie wolne, zadzwoniłem też do chłopaków ii o wszystkim im powiedziałem.

* Inga

Nie wiem czemu, ale jak jechaliśmy z Krzyśkiem do szpitala to miałam jakieś dziwne uczucia. Spojrzałam na zegarek Piątek 13 i wszystko było jasne. Nie mogło być za dobrze. Zadomowiałam się znowu w mojej sali

- Za półgodziny przyjedzie lekarz i wszystko Pani powie

- Dobrze, idę do Julci

- Inga czekaj- wołał Krzysiek

Musiałam sprawdzić jak się czuje mała. Poszłam na intensywną gdzie ostatnio była, ale się spóźniłam, nie dotrzymałam danego jej słowa

- Inga co ty tu robisz?

- Mam mieć przeszczep, a gdzie mała?- zapytałam jej mamy

ale ona tylko płakała

-Panie Bogdanie co z Julcią?

- Juluś odeszła

- Co?

- Nawet nie zdążyliśmy jej dać prezentu od ciebie

- Kiedy?- zapytał Krzysiek

- Godzinę temu

Rozkleiłam się jak małe dziecko i nie umiałam nad tym zapanować. Tak bardzo przyzwyczaiłam się do tej małej, do tego jej szczerego uśmiechu, który nigdy nie schodził jej z twarzy

- Co się stało, dlaczego?

- Julka złapał sepse

- Jakim cudem?

- Nie wiemy, ale to pewnie przez obniżoną odporność

- Bardzo nam przykro- powiedział Krzysiek

- Dziękujemy i dziękujemy za to co robiłaś dla naszej malej- powiedział tata oddając mi koszulkę

- Nmzc to był prezent dla Julci niech zabierze ją ze sobą

Wiedziałam, że nie może być za dobrze, że cos musi się zdarzyć. Tylko dlaczego Bóg zabiera do siebie niewinne dziecko, które miało przed sobą całe życie.

- Pani Ingo lekarz Pani szuka

- Dlaczego ona?

- To dla nas wszystkich szok, myśleliśmy, że mała da radę i wyjdzie z tego. Pani Ingo musi Pani porozmawiać z lekarzem

- O czym?- zapytałam

- Nie wiem- odpowiedziała, choć wiedziałam, że kłamie

Kiedy stałam przed gabinetem bardzo się bałam. Dopiero po dłuższej chwili odważyłam się zapukać i wejść do gabinetu

- Dzień dobry

Lekarz siedział za biurkiem, próbowałam wyczytać z jego twarzy co chce mi powiedzieć. Spojrzał na mnie, a jego mina wprawiła mnie w jeszcze większe zastanowienie. Czy jego spojrzenie oznaczało niepewność, współczucie czy ulgę wywołaną tym, że chce mi przekazać dobrą wiadomość? Usiadłam na przeciw niego na krześle, które stało przy biurku. Lekarz przerzucił kilka leżących na blacie kartek, po czy przeszedł od razu do sedna   

 - Witam Pani Ingo musimy porozmawiać

- Słucham?

- Niestety mam dla Pani złe wiadomości

- Co to znaczy?

- Dawca się wycofał

- Co?

- Ale juz szukamy nowego, tym czasem musi Pani zostać w szpitalu, bo ma Pani złe wyniki.

I wtedy poczułam, że to kompletnie bez sensu, bo po co szukać dawcy, po co faszerować się tymi wszystkim tabletkami skora za rok, albo pół choroba znowu może wrócić. Wstałam z krzesła i wyszłam z gabinetu.

- Inga co się stało?- wolał Krzysiek, -Inga

 - Dawca się wycofał

- Co?

- Przeszczepu nie będzie

- Ale jak to?

- Normalnie dawca się rozmyślił

- Znajdziemy nowego

- Ale ja nie chce

- Co ty mówisz?

- Krzysiek ja nie chce więcej żadnej chemii. Chce w spokoju spędzić z tobą czas który mi został

- Nie zgadzam się na to rozumiesz nie zgadzam się

- Ale ja już podjęłam decyzję

- Inga nie możesz, musisz się leczyć

- Krzysiek ja umieram i nie zmienisz tego

- Inga

- Zostaw mnie samą

- Co?

- To co słyszysz zostaw mnie samą

- Inga

- No idź, wynoś się

Właśnie straciłam sens życia, wszystko co mnie przy nim trzymało odeszło dzisiaj na zawsze

* Krzysiek

Inga nie miała prawa mi tego robić, nie mogła się tak po prostu poddać. Wyszedłem ze szpitala i włóczyłem się to tu to tam. Akurat przechodziłem koło kościoła kiedy coś mnie tknęło. Wszedłem do środka i zacząłem się modlić, a właściwie to błagać Boga żeby mi pomógł

- Arek jesteś tam? Arek daj jakiś znak, pomóż powiedz co mam robić

Nie wiem ile tak siedziałem, bo straciłem rachubę czasu, ale z transu w jaki się znajdowałem wyrwał mnie telefon

- Krzychu co jest grane?- zapytał Paul

- Masz ochotę na piwo, musze z kimś pogadać.

- Jasne gdzie?

- U mnie- powiedziałem

- Dobra zaraz będę

***************************************

Oddaję wam kolejny rozdział o Indze i Krzyśku :)

mam nadzieję, że się podoba i czekam na opinię :)

/mała