Rozdział 9

* Inga

Za każdym razem kiedy wracałam do szpitala, do tego pokoju z kratami w oknach, czułam się jak szczur w klatce. Jak oskarżona o morderstwo, zamknięta w celi w celu wydobycia informacji. Tyle, że ja nic nie zrobiłam, jak mam zeznawać skoro jestem nie winna? Choroba wyniszczała mnie powoli, leki nie działały, a dawcy nie było. No, ale ile razy Bóg może dawać mi szanse? Wiedziałam, że kiedyś będę musiała spłacić swój dług, nie sądziłam tylko, że Bóg tak szybko się o tę spłatę upomni.

- Witam Pani Ingo

- Dzień dobry Panie doktorze

- Jak się Pani czuje?

- W miarę dobrze, tylko trochę mi słabo

- Osłabienie to wynik leków, które Pani podajemy

- A kiedy będę mogła stąd wyjść?

- Pani Ingo doskonale Pani wie, że musi tutaj zostać, aż do przeszczepu. Leki, które podajemy obniżają odporność, do tego chemia robi swoje. Nawet najmniejszy kontakt z zarazkami może być dla Pani tragiczny.

- Czyli umrę tu?- powiedziałam

- Pani Ingo proszę tak nie mówić

- Panie doktorze, ja nie mam złudzeń. Wiem co to białaczka i jak działa, przekonałam się już sama na sobie, widziałam też na innych pacjentach. Proszę mnie nie okłamywać.

- Pani Ingo znamy się już trochę czasu i powinna Pani wiedzieć, że ja się tak łatwo nie poddaję

- Mogę?- zapytał Krzysiek pukając do drzwi

- Tak ja już wychodzę i głowa do góry Pani Ingo damy radę

- Przepraszam- powiedział Krzysiek

- To ja przepraszam. Nie powinnam była tak mówić, krzyczeć na ciebie

- Ale ja się nie gniewam, tylko boję się o ciebie- powiedział

Wstałam z łóżka i bez słowa mocno przytuliłam Krzyśka. Cieszyłam się, że przyszedł, ale wyglądał jak wrak człowieka, a do tego to szpitalne ubranie ochronne, bo bez niego nie mógł do mnie wejść.

- Zobacz- powiedziałam do niego pokazując kosmyki włosów

nic nie powiedział, siedział na krześle i płakał

- Krzysiu obetniesz mi je?

- Tak- skinął głową

Wyjęłam z torby maszynkę i nożyczki, usiadłam na taborecie i chciałam mieć to już za sobą

- Co zamierzasz?- zapytał

- Walczyć do końca- powiedziałam bo nie mogłam odbierać mu nadziei

* Krzysiek

- Czyli?- zapytałem 

- Rozmawiałam z lekarzem podają mi jakieś nowe leki. W piątek ostatnia chemia, potem 3 tygodnie przerwy i znowu chemia tylko jakaś inna, no i czekam na dawce

- Kocham cię- powiedziałem i zacząłem robić to o co mnie prosiła

- A co tu się dzieje?- zapytała pielęgniarka

- Witam- przywitałem się z nią

- Przecież mogła Pani nas poprosić o pomoc

- Chciałam żeby mąż to zrobił

- W porządku, a jak się Pani czuje

- Dobrze

* Inga 

- Pani Basia bardzo lubi siatkówkę- powiedziałam do Krzyśka

- Gotowe- odpowiedział

Spojrzałam na ziemie, wszędzie leżały kosmyki moich włosów. Natychmiast założyłam z powrotem chustkę, bo nie chciałam oglądać swojej łysej głowy. Bez włosów nie czułam się kobietą, nie mogłam na siebie patrzeć

- Czy ja zawsze muszę się o wszystkim dowiadywać ostatni?- usłyszałam znajomy głos

- Winiar co ty tu robisz?- zapytał Krzysiek

- Dzwonił do mnie Alek Achrem, a poza tym widziałem wywiad z Inga w TV

- Cieszę się, że jesteś- powiedziałam

- Nie jestem sam

a do mojej sali wchodzili kolejno Bartman, Wlazły, Żygadło, Kubiak

- Ja bardzo się cieszę, że was widzę, ale jak lekarz to zobaczy to będzie źle

- Spokojnie bierzemy to na siebie, a poza tym chcemy zrobić badania

- Jakie badania?

- Może ktoś z nas będzie twoim bliźniakiem genetycznym

- Jesteście najlepsi- powiedziałam

- Znam kogoś kto postawi ją do pionu- powiedział Winiar 

- O czym ty mówisz?

- Grzechu chodź tu- zawołał Kubiak

Byłam kompletnie zdezorientowana, nie miałam pojęcia o co im chodzi, co wymyślili i co kombinują. Na komendę Michał do mojej sali wszedł wysoki i dosyć postawny mężczyzna.

- Cześć jestem Grzesiek Bociek- powiedział

- Wiem kim jesteś- odpowiedziałam

- To my zostawimy was samych, chodź Igła- zawołał Winiarski

Chłopcy poszli, a ja zostałam z nim sama. O czym miałam z nim rozmawiać? Stałam i patrzyłam w okno.

- Doskonale wiem co czujesz, sam przez to przechodzę- powiedział

- Przez co?

- Też od prawie roku choruję na białaczkę

- Wiem

- Chłopaki mówili, że nie chcesz się leczyć?

- Nie masz pojęcia co to nawrót choroby, nie masz pojęcia jakie myśli przychodzą wtedy człowiekowi do głowy i szczerze ci życzę, żebyś nigdy się o tym nie przekonał.

- Nie możesz się poddawać, wiem to po sobie

- Ja nie mam już siły

- Też wiele razy tak sobie myślałem, ale zaraz przychodziła myśl, chłopie masz rodzinę, która cię potrzebuje. Żona, córka to one dają mi siłę kiedy nie mam ochoty wstać z łóżka

- Ja nie mam córki i już nigdy nie będę jej miała

- Ale masz męża, cudownego człowieka, który kocha cię jak szalony. Inga uwierz mi warto walczyć

- Jak, powiedz mi jak? Skro chemia nie działa, leki odbierają mi siły, a dawca się wycofał

- Znajdą nowego, to naprawdę dobry szpital

- To nie takie łatwe, mam bardzo nietypowe komórki szpikowe

- Musisz wierzyć, że będzie dobrze. Pamiętam swoją diagnozę, to było tuż przed MŚ. Pierwsza reakcja szok- ja? jak to możliwe? żale, że obdarto mnie z marzeń, że moja córcia nie zobaczy jak gram na mundialu, ale druga myśl była taka, że nie poddam się tak łatwo, że będę walczył właśnie dla mojej córki, dla mojej żony

- I co udało się?

- Choroba się zatrzymała, ale przede mną jeszcze trochę leczenia

- Nie masz żalu do Boga?

- O co?- zapytał

- O chorobę, o to, że nie zagrałeś w MŚ, o to, że musiałeś zostawić siatkówkę

- Mógłbym pewnie, że mógłbym, ale jaki miałoby to sens? Białaczka nie cofnęła by się, nic by się nie zmieniło. Nienawiść niszczy jeszcze bardziej niż białaczka, wyżera człowieka od środka, a do siatkówki wrócę.

- Twoje też wypadają?- zapytałam patrząc na jego króciutkie włosy

- Trochę- odpowiedział

- Przesrane co nie?

- Gdybyś miała jakąś chwilę zwątpienia, albo gorszy dzień, to zawsze możesz zadzwonić- powiedział zapisując mi na kartce swój numer

- Dzięki

- Nie ma za co, po prostu dzwoń

Nie wiem ile czasu z nim rozmawiałam, ale czułam, że jest moją bratnią duszą. Wiedział co czuje i potrafił mnie zrozumieć

- To ja będę już leciał i pamiętaj gdyby coś to dzwoń 

*************************************************

No i gotowe :)

następny rozdział oddaję w wasze łapki :)

mam nadzieję, że wam się spodoba i czekam na opinię 

/mała